بر لبش قفلست و در دل رازها ** لب خموش و دل پر از آوازها

عارفان که جام حق نوشیده‌اند ** رازها دانسته و پوشیده‌اند

هر کرا اسرار کار آموختند ** مهر کردند و دهانش دوختند 2240

سست خندید و بگفت ای بدنهاد ** زانک دانی ایزدت توبه دهاد

در بیان آنک دعای عارف واصل و درخواست او از حق هم‌چو درخواست حقست از خویشتن کی کنت له سمعا و بصرا و لسانا و یدا و قوله و ما رمیت اذ رمیت و لکن الله رمی و آیات و اخبار و آثار درین بسیارست و شرح سبب ساختن حق تا مجرم را گوش گرفته بتوبه‌ی نصوح آورد

آن دعا از هفت گردون در گذشت ** کار آن مسکین به آخر خوب گشت

که آن دعای شیخ نه چون هر دعاست ** فانی است و گفت او گفت خداست

چون خدا از خود سال و کد کند ** پس دعای خویش را چون رد کند

یک سبب انگیخت صنع ذوالجلال ** که رهانیدش ز نفرین و وبال 2245

اندر آن حمام پر می‌کرد طشت ** گوهری از دختر شه یاوه گشت

گوهری از حلقه‌های گوش او ** یاوه گشت و هر زنی در جست و جو

پس در حمام را بستند سخت ** تا بجویند اولش در پیچ رخت

رختها جستند و آن پیدا نشد ** دزد گوهر نیز هم رسوا نشد

پس به جد جستن گرفتند از گزاف ** در دهان و گوش و اندر هر شکاف 2250

در شکاف تحت و فوق و هر طرف ** جست و جو کردند دری خوش صدف

بانگ آمد که همه عریان شوید ** هر که هستید ار عجوز و گر نوید

یک به یک را حاجبه جستن گرفت ** تا پدید آید گهردانه‌ی شگفت

آن نصوح از ترس شد در خلوتی ** روی زرد و لب کبود از خشیتی

پیش چشم خویش او می‌دید مرگ ** رفت و می‌لرزید او مانند برگ 2255

گفت یارب بارها برگشته‌ام ** توبه‌ها و عهدها بشکسته‌ام

کرده‌ام آنها که از من می‌سزید ** تا چنین سیل سیاهی در رسید

نوبت جستن اگر در من رسد ** وه که جان من چه سختیها کشد

در جگر افتاده‌استم صد شرر ** در مناجاتم ببین بوی جگر

این چنین اندوه کافر را مباد ** دامن رحمت گرفتم داد داد 2260

کاشکی مادر نزادی مر مرا ** یا مرا شیری بخوردی در چرا

ای خدا آن کن که از تو می‌سزد ** که ز هر سوراخ مارم می‌گزد