مرده‌ی صدساله بیرون شد ز گور ** دیو ملعون شد به خوبی رشک حور

این همه روی زمین سرسبز شد ** چوب خشک اشکوفه کرد و نغز شد 2285

گرگ با بره حریف می شده ** ناامیدان خوش‌رگ و خوش پی شده

یافته شدن گوهر و حلالی خواستن حاجبکان و کنیزکان شاه‌زاده از نصوح

بعد از آن خوفی هلاک جان بده ** مژده‌ها آمد که اینک گم شده

بانگ آمد ناگهان که رفت بیم ** یافت شد گم گشته آن در یتیم

یافت شد واندر فرح در بافتیم ** مژدگانی ده که گوهر یافتیم

از غریو و نعره و دستک زدن ** پر شده حمام قد زال الحزن 2290

آن نصوح رفته باز آمد به خویش ** دید چشمش تابش صد روز بیش

می حلالی خواست از وی هر کسی ** بوسه می‌دادند بر دستش بسی

بد گمان بردیم و کن ما را حلال ** گوشت تو خوردیم اندر قیل و قال

زانک ظن جمله بر وی بیش بود ** زانک در قربت ز جمله پیش بود

خاص دلاکش بد و محرم نصوح ** بلک هم‌چون دو تنی یک گشته روح 2295

گوهر ار بردست او بردست و بس ** زو ملازم‌تر به خاتون نیست کس

اول او را خواست جستن در نبرد ** بهر حرمت داشتش تاخیر کرد

تا بود کان را بیندازد به جا ** اندرین مهلت رهاند خویش را

این حلالیها ازو می‌خواستند ** وز برای عذر برمی‌خاستند

گفت بد فضل خدای دادگر ** ورنه زآنچم گفته شد هستم بتر 2300

چه حلالی خواست می‌باید ز من ** که منم مجرم‌تر اهل زمن

آنچ گفتندم ز بد از صد یکیست ** بر من این کشفست ار کس را شکیست

کس چه می‌داند ز من جز اندکی ** از هزاران جرم و بد فعلم یکی

من همی دانم و آن ستار من ** جرمها و زشتی کردار من

اول ابلیسی مرا استاد بود ** بعد از آن ابلیس پیشم باد بود 2305

حق بدید آن جمله را نادیده کرد ** تا نگردم در فضیحت روی‌زرد

باز رحمت پوستین دوزیم کرد ** توبه‌ی شیرین چو جان روزیم کرد

هر چه کردم جمله ناکرده گرفت ** طاعت ناکرده آورده گرفت