قطب آن باشد که گرد خود تند ** گردش افلاک گرد او بود

قطب آن باشد که گرد خود تند ** گردش افلاک گرد او بود 2345

یاریی ده در مرمه‌ی کشتی‌اش ** گر غلام خاص و بنده گشتی‌اش

یاریت در تو فزاید نه اندرو ** گفت حق ان تنصروا الله تنصروا

هم‌چو روبه صید گیر و کن فداش ** تا عوض گیری هزاران صید بیش

روبهانه باشد آن صید مرید ** مرده گیرد صید کفتار مرید

مرده پیش او کشی زنده شود ** چرک در پالیز روینده شود 2350

گفت روبه شیر را خدمت کنم ** حیله‌ها سازم ز عقلش بر کنم

حیله و افسونگری کار منست ** کار من دستان و از ره بردنست

از سر که جانب جو می‌شتافت ** آن خر مسکین لاغر را بیافت

پس سلام گرم کرد و پیش رفت ** پیش آن ساده دل درویش رفت

گفت چونی اندرین صحرای خشک ** در میان سنگ لاخ و جای خشک 2355

گفت خر گر در غمم گر در ارم ** قسمتم حق کرد من زان شاکرم

شکر گویم دوست را در خیر و شر ** زانک هست اندر قضا از بد بتر

چونک قسام اوست کفر آمد گله ** صبر باید صبر مفتاح الصله

غیر حق جمله عدواند اوست دوست ** با عدو از دوست شکوت کی نکوست

تا دهد دوغم نخواهم انگبین ** زانک هر نعمت غمی دارد قرین 2360

حکایت دیدن خر هیزم‌فروش با نوایی اسپان تازی را بر آخر خاص و تمنا بردن آن دولت را در موعظه‌ی آنک تمنا نباید بردن الا مغفرت و عنایت و هدایت کی اگر در صد لون رنجی چون لذت مغفرت بود همه شیرین شود باقی هر دولتی کی آن را ناآزموده تمنی می‌بری با آن رنجی قرینست کی آن را نمی‌بینی چنانک از هر دامی دانه پیدا بود و فخ پنهان تو درین یک دام مانده‌ای تمنی می‌بری کی کاشکی با آن دانه‌ها رفتمی پنداری کی آن دانه‌ها بی‌دامست

بود سقایی مرورا یک خری ** گشته از محنت دو تا چون چنبری

پشتش از بار گران صد جای ریش ** عاشق و جویان روز مرگ خویش

جو کجا از کاه خشک او سیر نی ** در عقب زخمی و سیخی آهنی

میر آخر دید او را رحم کرد ** که آشنای صاحب خر بود مرد

پس سلامش کرد و پرسیدش ز حال ** کز چه این خر گشت دوتا هم‌چو دال 2365

گفت از درویشی و تقصیر من ** که نمی‌یابد خود این بسته‌دهن

گفت بسپارش به من تو روز چند ** تا شود در آخر شه زورمند

خر بدو بسپرد و آن رحمت‌پرست ** در میان آخر سلطانش بست

خر ز هر سو مرکب تازی بدید ** با نوا و فربه و خوب و جدید