گر دلیلت هست اندر فعل آر ** تیغ چوبین را بدان کن ذوالفقار

آن دلیلی که ترا مانع شود ** از عمل آن نقمت صانع بود

خایفان راه را کردی دلیر ** از همه لرزان‌تری تو زیر زیر

بر همه درس توکل می‌کنی ** در هوا تو پشه را رگ می‌زنی

ای مخنث پیش رفته از سپاه ** بر دروغ ریش تو کیرت گواه 2510

چون ز نامردی دل آکنده بود ** ریش و سبلت موجب خنده بود

توبه‌ای کن اشک باران چون مطر ** ریش و سبلت را ز خنده باز خر

داروی مردی بخور اندر عمل ** تا شوی خورشید گرم اندر حمل

معده را بگذار و سوی دل خرام ** تا که بی‌پرده ز حق آید سلام

یک دو گامی رو تکلف ساز خوش ** عشق گیرد گوش تو آنگاه کش 2515

غالب شدن حیله‌ی روباه بر استعصام و تعفف خر و کشیدن روبه خر را سوی شیر به بیشه

روبه اندر حیله پای خود فشرد ** ریش خر بگرفت و آن خر را ببرد

مطرب آن خانقه کو تا که تفت ** دف زند که خر برفت و خر برفت

چونک خرگوشی برد شیری به چاه ** چون نیارد روبهی خر تا گیاه

گوش را بر بند و افسونها مخور ** جز فسون آن ولی دادگر

آن فسون خوشتر از حلوای او ** آنک صد حلواست خاک پای او 2520

خنبهای خسروانی پر ز می ** مایه برده از می لبهای وی

عاشق می باشد آن جان بعید ** کو می لبهای لعلش را ندید

آب شیرین چون نبیند مرغ کور ** چون نگردد گرد چشمه‌ی آب شور

موسی جان سینه را سینا کند ** طوطیان کور را بینا کند

خسرو شیرین جان نوبت زدست ** لاجرم در شهر قند ارزان شدست 2525

یوسفان غیب لشکر می‌کشند ** تنگهای قند و شکر می‌کشند

اشتران مصر را رو سوی ما ** بشنوید ای طوطیان بانگ درا

شهر ما فردا پر از شکر شود ** شکر ارزانست ارزان‌تر شود

در شکر غلطید ای حلواییان ** هم‌چو طوطی کوری صفراییان

نیشکر کوبید کار اینست و بس ** جان بر افشانید یار اینست و بس 2530