از پی هر آدمی او نسکلد ** خو و طبع زشت خود او کی هلد

زانک خبث ذات او بی‌موجبی ** هست سوی ظلم و عدوان جاذبی

هر زمان خواند ترا تا خرگهی ** که در اندازد ترا اندر چهی

که فلان جا حوض آبست و عیون ** تا در اندازد به حوضت سرنگون

آدمی را با همه وحی و نظر ** اندر افکند آن لعین در شور و شر 2610

بی‌گناهی بی‌گزند سابقی ** که رسد او را ز آدم ناحقی

گفت روبه آن طلسم سحر بود ** که ترا در چشم آن شیری نمود

ورنه من از تو به تن مسکین‌ترم ** که شب و روز اندر آنجا می‌چرم

گرنه زان گونه طلسمی ساختی ** هر شکم‌خواری بدانجا تاختی

یک جهان بی‌نوا پر پیل و ارج ** بی‌طلسمی کی بماندی سبز مرج 2615

من ترا خود خواستم گفتن به درس ** که چنان هولی اگر بینی مترس

لیک رفت از یاد علم آموزیت ** که بدم مستغرق دلسوزیت

دیدمت در جوع کلب و بی‌نوا ** می‌شتابیدم که آیی تا دوا

ورنه با تو گفتمی شرح طلسم ** که آن خیالی می‌نماید نیست جسم

جواب گفتن خر روباه را

گفت رو رو هین ز پیشم ای عدو ** تا نبینم روی تو ای زشت‌رو 2620

آن خدایی که ترا بدبخت کرد ** روی زشتت را کریه و سخت کرد

با کدامین روی می‌آیی به من ** این چنین سغری ندارد کرگدن

رفته‌ای در خون جانم آشکار ** که ترا من ره‌برم تا مرغزار

تا بدیدم روی عزرائیل را ** باز آوردی فن و تسویل را

گرچه من ننگ خرانم یا خرم ** جانورم جان دارم این را کی خرم 2625

آنچ من دیدم ز هول بی‌امان ** طفل دیدی پیر گشتی در زمان

بی‌دل و جان از نهیب آن شکوه ** سرنگون خود را در افکندم ز کوه

بسته شد پایم در آن دم از نهیب ** چون بدیدم آن عذاب بی‌حجاب

عهد کردم با خدا کای ذوالمنن ** برگشا زین بستگی تو پای من

تا ننوشم وسوسه‌ی کس بعد ازین ** عهد کردم نذر کردم ای معین 2630