اعتمادش نیز بر رازق نبود ** که بر افشاند برو از غیب جود

تاکنونش فضل بی‌روزی نداشت ** گرچه گه‌گه بر تنش جوعی گماشت

گر نباشد جوع صد رنج دگر ** از پی هیضه بر آرد از تو سر

رنج جوع اولی بود خود زان علل ** هم به لطف و هم به خفت هم عمل 2830

رنج جوع از رنجها پاکیزه‌تر ** خاصه در جوعست صد نفع و هنر

در بیان فضیلت احتما و جوع

جوع خود سلطان داروهاست هین ** جوع در جان نه چنین خوارش مبین

جمله ناخوش از مجاعت خوش شدست ** جمله خوشها بی‌مجاعتها ردست

مثل

آن یکی می‌خورد نان فخفره ** گفت سایل چون بدین استت شره

گفت جوع از صبر چون دوتا شود ** نان جو در پیش من حلوا شود 2835

پس توانم که همه حلوا خورم ** چون کنم صبری صبورم لاجرم

خود نباشد جوع هر کس را زبون ** کین علف‌زاریست ز اندازه برون

جوع مر خاصان حق را داده‌اند ** تا شوند از جوع شیر زورمند

جوع هر جلف گدا را کی دهند ** چون علف کم نیست پیش او نهند

که بخور که هم بدین ارزانیی ** تو نه‌ای مرغاب مرغ نانیی 2840

حکایت مریدی کی شیخ از حرص و ضمیر او واقف شد او را نصیحت کرد به زبان و در ضمن نصیحت قوت توکل بخشیدش به امر حق

شیخ می‌شد با مریدی بی‌درنگ ** سوی شهری نان بدانجا بود تنگ

ترس جوع و قحط در فکر مرید ** هر دمی می‌گشت از غفلت پدید

شیخ آگه بود و واقف از ضمیر ** گفت او را چند باشی در زحیر

از برای غصه‌ی نان سوختی ** دیده‌ی صبر و توکل دوختی

تو نه‌ای زان نازنینان عزیز ** که ترا دارند بی‌جوز و مویز 2845

جوع رزق جان خاصان خداست ** کی زبون هم‌چو تو گیج گداست

باش فارغ تو از آنها نیستی ** که درین مطبخ تو بی‌نان بیستی

کاسه بر کاسه‌ست و نان بر نان مدام ** از برای این شکم‌خواران عام

چون بمیرد می‌رود نان پیش پیش ** کای ز بیم بی‌نوایی کشته خویش

تو برفتی ماند نان برخیز گیر ** ای بکشته خویش را اندر زحیر 2850

هین توکل کن ملرزان پا و دست ** رزق تو بر تو ز تو عاشق‌ترست