شیخ می‌شد با مریدی بی‌درنگ ** سوی شهری نان بدانجا بود تنگ

ترس جوع و قحط در فکر مرید ** هر دمی می‌گشت از غفلت پدید

شیخ آگه بود و واقف از ضمیر ** گفت او را چند باشی در زحیر

از برای غصه‌ی نان سوختی ** دیده‌ی صبر و توکل دوختی

تو نه‌ای زان نازنینان عزیز ** که ترا دارند بی‌جوز و مویز 2845

جوع رزق جان خاصان خداست ** کی زبون هم‌چو تو گیج گداست

باش فارغ تو از آنها نیستی ** که درین مطبخ تو بی‌نان بیستی

کاسه بر کاسه‌ست و نان بر نان مدام ** از برای این شکم‌خواران عام

چون بمیرد می‌رود نان پیش پیش ** کای ز بیم بی‌نوایی کشته خویش

تو برفتی ماند نان برخیز گیر ** ای بکشته خویش را اندر زحیر 2850

هین توکل کن ملرزان پا و دست ** رزق تو بر تو ز تو عاشق‌ترست

عاشقست و می‌زند او مول‌مول ** که ز بی‌صبریت داند ای فضول

گر ترا صبری بدی رزق آمدی ** خویشتن چون عاشقان بر تو زدی

این تب لرزه ز خوف جوع چیست ** در توکل سیر می‌تانند زیست

حکایت آن گاو کی تنها در جزیره ایست بزرگ حق تعالی آن جزیره‌ی بزرگ را پر کند از نبات و ریاحین کی علف گاو باشد تا به شب آن گاو همه را بخورد و فربه شود چون کوه پاره‌ای چون شب شود خوابش نبرد از غصه و خوف کی همه صحرا را چریدم فردا چه خورم تا ازین غصه لاغر شود هم‌چون خلال روز برخیزد همه صحرا را سبزتر و انبوه‌تر بیند از دی باز بخورد و فربه شود باز شبش همان غم بگیرد سالهاست کی او هم‌چنین می‌بیند و اعتماد نمی‌کند

یک جزیره‌ی سبز هست اندر جهان ** اندرو گاویست تنها خوش‌دهان 2855

جمله صحرا را چرد او تا به شب ** تا شود زفت و عظیم و منتجب

شب ز اندیشه که فردا چه خورم ** گردد او چون تار مو لاغر ز غم

چون برآید صبح گردد سبز دشت ** تا میان رسته قصیل سبز و کشت

اندر افتد گاو با جوع البقر ** تا به شب آن را چرد او سر به سر

باز زفت و فربه و لمتر شود ** آن تنش از پیه و قوت پر شود 2860

باز شب اندر تب افتد از فزع ** تا شود لاغر ز خوف منتجع

که چه خواهم خورد فردا وقت خور ** سالها اینست کار آن بقر

هیچ نندیشد که چندین سال من ** می‌خورم زین سبزه‌زار و زین چمن

هیچ روزی کم نیامد روزیم ** چیست این ترس و غم و دلسوزیم

باز چون شب می‌شود آن گاو زفت ** می‌شود لاغر که آوه رزق رفت 2865