ذات ایمان نعمت و لوتیست هول ** ای قناعت کرده از ایمان به قول

بیان آنک نور که غذای جانست غذای جسم اولیا می‌شود تا او هم یار می‌شود روح را کی اسلم شیطانی علی یدی

گرچه آن مطعوم جانست و نظر ** جسم را هم زان نصیبست ای پسر

گر نگشتی دیو جسم آن را اکول ** اسلم الشیطان نفرمودی رسول

دیو زان لوتی که مرده حی شود ** تا نیاشامد مسلمان کی شود 290

دیو بر دنیاست عاشق کور و کر ** عشق را عشقی دگر برد مگر

از نهان‌خانه‌ی یقین چون می‌چشد ** اندک‌اندک رخت عشق آنجا کشد

یا حریص االبطن عرج هکذا ** انما المنهاج تبدیل الغذا

یا مریض القلب عرج للعلاج ** جملة التدبیر تبدیل المزاج

ایها المحبوس فی رهن الطعام ** سوف تنجو ان تحملت الفطام 295

ان فی‌الجوع طعام وافر ** افتقدها وارتج یا نافر

اغتذ بالنور کن مثل البصر ** وافق الاملاک یا خیر البشر

چون ملک تسبیح حق را کن غذا ** تا رهی هم‌چون ملایک از اذا

جبرئیل ار سوی جیفه کم تند ** او به قوت کی ز کرکس کم زند

حبذا خوانی نهاده در جهان ** لیک از چشم خسیسان بس نهان 300

گر جهان باغی پر از نعمت شود ** قسم موش و مار هم خاکی بود

انکار اهل تن غذای روح را و لرزیدن ایشان بر غذای خسیس

قسم او خاکست گر دی گر بهار ** میر کونی خاک چون نوشی چو مار

در میان چوب گوید کرم چوب ** مر کرا باشد چنین حلوای خوب

کرم سرگین در میان آن حدث ** در جهان نقلی نداند جز خبث

مناجات

ای خدای بی‌نظیر ایثار کن ** گوش را چون حلقه دادی زین سخن 305

گوش ما گیر و بدان مجلس کشان ** کز رحیقت می‌خورند آن سرخوشان

چون به ما بویی رسانیدی ازین ** سر مبند آن مشک را ای رب دین

از تو نوشند ار ذکورند ار اناث ** بی‌دریغی در عطا یا مستغاث

ای دعا ناگفته از تو مستجاب ** داده دل را هر دمی صد فتح باب

چند حرفی نقش کردی از رقوم ** سنگها از عشق آن شد هم‌چو موم 310

نون ابرو صاد چشم و جیم گوش ** بر نوشتی فتنه‌ی صد عقل و هوش