جو که آبش هست جو خود آن بود ** آدمی آنست کو را جان بود

جو که آبش هست جو خود آن بود ** آدمی آنست کو را جان بود 2885

این نه مردانند اینها صورتند ** مرده‌ی نانند و کشته‌ی شهوتند

حکایت آن راهب که روز با چراغ می‌گشت در میان بازار از سر حالتی کی او را بود

آن یکی با شمع برمی‌گشت روز ** گرد بازاری دلش پر عشق و سوز

بوالفضولی گفت او را کای فلان ** هین چه می‌جویی به سوی هر دکان

هین چه می‌گردی تو جویان با چراغ ** در میان روز روشن چیست لاغ

گفت می‌جویم به هر سو آدمی ** که بود حی از حیات آن دمی 2890

هست مردی گفت این بازار پر ** مردمانند آخر ای دانای حر

گفت خواهم مرد بر جاده‌ی دو ره ** در ره خشم و به هنگام شره

وقت خشم و وقت شهوت مرد کو ** طالب مردی دوانم کو به کو

کو درین دو حال مردی در جهان ** تا فدای او کنم امروز جان

گفت نادر چیز می‌جویی ولیک ** غافل از حکم و قضایی بین تو نیک 2895

ناظر فرعی ز اصلی بی‌خبر ** فرع ماییم اصل احکام قدر

چرخ گردان را قضا گمره کند ** صدعطارد را قضا ابله کند

تنگ گرداند جهان چاره را ** آب گرداند حدید و خاره را

ای قراری داده ره را گام گام ** خام خامی خام خامی خام خام

چون بدیدی گردش سنگ آسیا ** آب جو را هم ببین آخر بیا 2900

خاک را دیدی برآمد در هوا ** در میان خاک بنگر باد را

دیگهای فکر می‌بینی به جوش ** اندر آتش هم نظر می‌کن به هوش

گفت حق ایوب را در مکرمت ** من بهر موییت صبری دادمت

هین به صبر خود مکن چندین نظر ** صبر دیدی صبر دادن را نگر

چند بینی گردش دولاب را ** سر برون کن هم ببین تیز آب را 2905

تو همی‌گویی که می‌بینم ولیک ** دید آن را بس علامتهاست نیک

گردش کف را چو دیدی مختصر ** حیرتت باید به دریا در نگر

آنک کف را دید سر گویان بود ** وانک دریا دید او حیران بود

آنک کف را دید نیتها کند ** وانک دریا دید دل دریا کند