پادشاهی که به پیش تخت او ** فرق نبود از امین و ظلم‌جو

آنک می‌لرزد ز بیم رد او ** وانک طعنه می‌زند در جد او

فرق نبود هر دو یک باشد برش ** شاه نبود خاک تیره بر سرش

ذره‌ای گر جهد تو افزون بود ** در ترازوی خدا موزون بود 3145

پیش این شاهان هماره جان کنی ** بی‌خبر ایشان ز غدر و روشنی

گفت غمازی که بد گوید ترا ** ضایع آرد خدمتت را سالها

پیش شاهی که سمیعست و بصیر ** گفت غمازان نباشد جای‌گیر

جمله غمازان ازو آیس شوند ** سوی ما آیند و افزایند پند

بس جفا گویند شه را پیش ما ** که برو جف القلم کم کن وفا 3150

معنی جف القلم کی آن بود ** که جفاها با وفا یکسان بود

بل جفا را هم جفا جف القلم ** وآن وفا را هم وفا جف القلم

عفو باشد لیک کو فر امید ** که بود بنده ز تقوی روسپید

دزد را گر عفو باشد جان برد ** کی وزیر و خازن مخزن شود

ای امین الدین ربانی بیا ** کز امانت رست هر تاج و لوا 3155

پور سلطان گر برو خاین شود ** آن سرش از تن بدان باین شود

وز غلامی هندوی آرد وفا ** دولت او را می‌زند طال بقا

چه غلام ار بر دری سگ باوفاست ** در دل سالار او را صد رضاست

زین چو سگ را بوسه بر پوزش دهد ** گر بود شیری چه پیروزش کند

جز مگر دزدی که خدمتها کند ** صدق او بیخ جفا را بر کند 3160

چون فضیل ره‌زنی کو راست باخت ** زانک ده مرده به سوی توبه تاخت

وآنچنان که ساحران فرعون را ** رو سیه کردند از صبر و وفا

دست و پا دادند در جرم قود ** آن به صد ساله عبادت کی شود

تو که پنجه سال خدمت کرده‌ای ** کی چنین صدقی به دست آورده‌ای

حکایت آن درویش کی در هری غلامان آراسته‌ی عمید خراسان را دید و بر اسبان تازی و قباهای زربفت و کلاهای مغرق و غیر آن پرسید کی اینها کدام امیرانند و چه شاهانند گفت او را کی اینها امیران نیستند اینها غلامان عمید خراسانند روی به آسمان کرد کی ای خدا غلام پروردن از عمید بیاموز آنجا مستوفی را عمید گویند

آن یکی گستاخ رو اندر هری ** چون بدیدی او غلام مهتری 3165

جامه‌ی اطلس کمر زرین روان ** روی کردی سوی قبله‌ی آسمان