حیرت آن مرغست خاموشت کند ** بر نهد سردیگ و پر جوشت کند

حیرت آن مرغست خاموشت کند ** بر نهد سردیگ و پر جوشت کند 3250

پرسیدن پادشاه قاصدا ایاز را کی چندین غم و شادی با چارق و پوستین کی جمادست می‌گویی تا ایاز را در سخن آورد

ای ایاز این مهرها بر چارقی ** چیست آخر هم‌چو بر بت عاشقی

هم‌چو مجنون از رخ لیلی خویش ** کرده‌ای تو چارقی را دین و کیش

با دو کهنه مهر جان آمیخته ** هر دو را در حجره‌ای آویخته

چند گویی با دو کهنه نو سخن ** در جمادی می‌دمی سر کهن

چون عرب با ربع و اطلال ای ایاز ** می‌کشی از عشق گفت خود دراز 3255

چارقت ربع کدامین آصفست ** پوستین گویی که کرته‌ی یوسفست

هم‌چو ترسا که شمارد با کشش ** جرم یکساله زنا و غل و غش

تا بیامرزد کشش زو آن گناه ** عفو او را عفو داند از اله

نیست آگه آن کشش از جرم و داد ** لیک بس جادوست عشق و اعتقاد

دوستی و وهم صد یوسف تند ** اسحر از هاروت و ماروتست خود 3260

صورتی پیدا کند بر یاد او ** جذب صورت آردت در گفت و گو

رازگویی پیش صورت صد هزار ** آن چنان که یار گوید پیش یار

نه بدانجا صورتی نه هیکلی ** زاده از وی صد الست و صد بلی

آن چنان که مادری دل‌برده‌ای ** پیش گور بچه‌ی نومرده‌ای

رازها گوید به جد و اجتهاد ** می‌نماید زنده او را آن جماد 3265

حی و قایم داند او آن خاک را ** چشم و گوشی داند او خاشاک را

پیش او هر ذره‌ی آن خاک گور ** گوش دارد هوش دارد وقت شور

مستمع داند به جد آن خاک را ** خوش نگر این عشق ساحرناک را

آنچنان بر خاک گور تازه او ** دم‌بدم خوش می‌نهد با اشک رو

که بوقت زندگی هرگز چنان ** روی ننهادست بر پور چو جان 3270

از عزا چون چند روزی بگذرد ** آتش آن عشق او ساکن شود

عشق بر مرده نباشد پایدار ** عشق را بر حی جان‌افزای دار

بعد از آن زان گور خود خواب آیدش ** از جمادی هم جمادی زایدش

زانک عشق افسون خود بربود و رفت ** ماند خاکستر چو آتش رفت تفت