حسرت آزادگان شد بندگی ** بندگی را چون تو دادی زندگی

مؤمن آن باشد که اندر جزر و مد ** کافر از ایمان او حسرت خورد 3355

حکایت کافری کی گفتندش در عهد ابا یزید کی مسلمان شو و جواب گفتن او ایشان را

بود گبری در زمان بایزید ** گفت او را یک مسلمان سعید

که چه باشد گر تو اسلام آوری ** تا بیابی صد نجات و سروری

گفت این ایمان اگر هست ای مرید ** آنک دارد شیخ عالم بایزید

من ندارم طاقت آن تاب آن ** که آن فزون آمد ز کوششهای جان

گرچه در ایمان و دین ناموقنم ** لیک در ایمان او بس مؤمنم 3360

دارم ایمان که آن ز جمله برترست ** بس لطیف و با فروغ و با فرست

مؤمن ایمان اویم در نهان ** گرچه مهرم هست محکم بر دهان

باز ایمان خود گر ایمان شماست ** نه بدان میلستم و نه مشتهاست

آنک صد میلش سوی ایمان بود ** چون شما را دید آن فاتر شود

زانک نامی بیند و معنیش نی ** چون بیابان را مفازه گفتنی 3365

عشق او ز آورد ایمان بفسرد ** چون به ایمان شما او بنگرد

حکایت آن مذن زشت آواز کی در کافرستان بانگ نماز داد و مرد کافری او را هدیه داد

یک مذن داشت بس آواز بد ** در میان کافرستان بانگ زد

چند گفتندش مگو بانگ نماز ** که شود جنگ و عداوتها دراز

او ستیزه کرد و پس بی‌احتراز ** گفت در کافرستان بانگ نماز

خلق خایف شد ز فتنه‌ی عامه‌ای ** خود بیامد کافری با جامه‌ای 3370

شمع و حلوا با چنان جامه‌ی لطیف ** هدیه آورد و بیامد چون الیف

پرس پرسان کین مذن کو کجاست ** که صلا و بانگ او راحت‌فزاست

هین چه راحت بود زان آواز زشت ** گفت که آوازش فتاد اندر کنشت

دختری دارم لطیف و بس سنی ** آرزو می‌بود او را مؤمنی

هیچ این سودا نمی‌رفت از سرش ** پندها می‌داد چندین کافرش 3375

در دل او مهر ایمان رسته بود ** هم‌چو مجمر بود این غم من چو عود

در عذاب و درد و اشکنجه بدم ** که بجنبد سلسله‌ی او دم به دم

هیچ چاره می‌ندانستم در آن ** تا فرو خواند این مذن آن اذان