هر کرا پر سوخت زان شمع ظفر ** بدهدش آن شمع خوش هشتاد پر

جوق پروانه‌ی دو دیده دوخته ** مانده زیر شمع بد پر سوخته

می‌طپد اندر پشیمانی و سوز ** می‌کند آه از هوای چشم‌دوز

شمع او گوید که چون من سوختم ** کی ترا برهانم از سوز و ستم

شمع او گریان که من سرسوخته ** چون کنم مر غیر را افروخته 345

تفسیر یا حسرة علی العباد

او همی گوید که از اشکال تو ** غره گشتم دیر دیدم حال تو

شمع مرده باده رفته دلربا ** غوطه خورد از ننگ کژبینی ما

ظلت الارباح خسرا مغرما ** نشتکی شکوی الی الله العمی

حبذا ارواح اخوان ثقات ** مسلمات مومنات قانتات

هر کسی رویی به سویی برده‌اند ** وان عزیزان رو به بی‌سو کرده‌اند 350

هر کبوتر می‌پرد در مذهبی ** وین کبوتر جانب بی‌جانبی

ما نه مرغان هوا نه خانگی ** دانه‌ی ما دانه‌ی بی‌دانگی

زان فراخ آمد چنین روزی ما ** که دریدن شد قبادوزی ما

سبب آنک فرجی را نام فرجی نهادند از اول

صوفیی بدرید جبه در حرج ** پیشش آمد بعد به دریدن فرج

کرد نام آن دریده فرجی ** این لقب شد فاش زان مرد نجی 355

این لقب شد فاش و صافش شیخ برد ** ماند اندر طبع خلقان حرف درد

هم‌چنین هر نام صافی داشتست ** اسم را چون دردیی بگذاشتست

هر که گل خوارست دردی را گرفت ** رفت صوفی سوی صافی ناشکفت

گفت لابد درد را صافی بود ** زین دلالت دل به صفوت می‌رود

درد عسر افتاد و صافش یسر او ** صاف چون خرما و دردی بسر او 360

یسر با عسرست هین آیس مباش ** راه داری زین ممات اندر معاش

روح خواهی جبه بشکاف ای پسر ** تا از آن صفوت برآری زود سر

هست صوفی آنک شد صفوت‌طلب ** نه از لباس صوف و خیاطی و دب

صوفیی گشته به پیش این لام ** الخیاطه واللواطه والسلام

بر خیال آن صفا و نام نیک ** رنگ پوشیدن نکو باشد ولیک 365