گرچه فاضل بود و فحل و ذو فنون ** این ضیا اندر ظرافت بد فزون

او بسی کوته ضیا بی‌حد دراز ** بود شیخ اسلام را صد کبر و ناز 3475

زین برادر عار و ننگش آمدی ** آن ضیا هم واعظی بد با هدی

روز محفل اندر آمد آن ضیا ** بارگه پر قاضیان و اصفیا

کرد شیخ اسلام از کبر تمام ** این برادر را چنین نصف القیام

گفت او را بس درازی بهر مزد ** اندکی زان قد سروت هم بدزد

پس ترا خود هوش کو یا عقل کو ** تا خوری می ای تو دانش را عدو 3480

روت بس زیباست نیلی هم بکش ** ضحکه باشد نیل بر روی حبش

در تو نوری کی درآمد ای غوی ** تا تو بیهوشی و ظلمت‌جو شوی

سایه در روزست جستن قاعده ** در شب ابری تو سایه‌جو شده

گر حلال آمد پی قوت عوام ** طالبان دوست را آمد حرام

عاشقان را باده خون دل بود ** چشمشان بر راه و بر منزل بود 3485

در چنین راه بیابان مخوف ** این قلاوز خرد با صد کسوف

خاک در چشم قلاوزان زنی ** کاروان را هالک و گمره کنی

نان جو حقا حرامست و فسوس ** نفس را در پیش نه نان سبوس

دشمن راه خدا را خوار دار ** دزد را منبر منه بر دار دار

دزد را تو دست ببریدن پسند ** از بریدن عاجزی دستش ببند 3490

گر نبندی دست او دست تو بست ** گر تو پایش نشکنی پایت شکست

تو عدو را می دهی و نی‌شکر ** بهر چه گو زهر خند و خاک خور

زد ز غیرت بر سبو سنگ و شکست ** او سبو انداخت و از زاهد بجست

رفت پیش میر و گفتش باده کو ** ماجرا را گفت یک یک پیش او

رفتن امیر خشم‌آلود برای گوشمال زاهد

میر چون آتش شد و برجست راست ** گفت بنما خانه‌ی زاهد کجاست 3495

تا بدین گرز گران کوبم سرش ** آن سر بی‌دانش مادرغرش

او چه داند امر معروف از سگی ** طالب معروفی است و شهرگی

تا بدین سالوس خود را جا کند ** تا به چیزی خویشتن پیدا کند