کز ضجر خود را بدراند شکم ** غصه‌ی آن بی‌مرادیها و غم

قصد انداختن مصطفی علیه‌السلام خود را از کوه حری از وحشت دیر نمودن جبرئیل علیه‌السلام خود را به وی و پیدا شدن جبرئیل به وی کی مینداز کی ترا دولتها در پیش است

مصطفی را هجر چون بفراختی ** خویش را از کوه می‌انداختی 3535

تا بگفتی جبرئیلش هین مکن ** که ترا بس دولتست از امر کن

مصطفی ساکن شدی ز انداختن ** باز هجران آوریدی تاختن

باز خود را سرنگون از کوه او ** می‌فکندی از غم و اندوه او

باز خود پیدا شدی آن جبرئیل ** که مکن این ای تو شاه بی‌بدیل

هم‌چنین می‌بود تا کشف حجاب ** تا بیابید آن گهر را او ز جیب 3540

بهر هر محنت چو خود را می‌کشند ** اصل محنتهاست این چونش کشند

از فدایی مردمان را حیرتیست ** هر یکی از ما فدای سیرتیست

ای خنک آنک فدا کردست تن ** بهر آن کارزد فدای آن شدن

هر یکی چونک فدایی فنیست ** کاندر آن ره صرف عمر و کشتنیست

کشتنی اندر غروبی یا شروق ** که نه شایق ماند آنگه نه مشوق 3545

باری این مقبل فدای این فنست ** کاندرو صد زندگی در کشتنست

عاشق و معشوق و عشقش بر دوام ** در دو عالم بهرمند و نیک‌نام

یا کرامی ارحموا اهل الهوی ** شانهم ورد التوی بعد التوی

عفو کن ای میر بر سختی او ** در نگر در درد و بدبختی او

تا ز جرمت هم خدا عفوی کند ** زلتت را مغفرت در آکند 3550

تو ز غفلت بس سبو بشکسته‌ای ** در امید عفو دل در بسته‌ای

عفو کن تا عفو یابی در جزا ** می‌شکافد مو قدر اندر سزا

جواب گفتن امیر مر آن شفیعان را و همسایگان زاهد را کی گستاخی چرا کرد و سبوی ما را چرا شکست من درین باب شفاعت قبول نخواهم کرد کی سوگند خورده‌ام کی سزای او را بدهم

میر گفت او کیست کو سنگی زند ** بر سبوی ما سبو را بشکند

چون گذر سازد ز کویم شیر نر ** ترس ترسان بگذرد با صد حذر

بنده‌ی ما را چرا آزرد دل ** کرد ما را پیش مهمانان خجل 3555

شربتی که به ز خون اوست ریخت ** این زمان هم‌چون زنان از ما گریخت

لیک جان از دست من او کی برد ** گیر هم‌چون مرغ بالا بر پرد

تیر قهر خویش بر پرش زنم ** پر و بال مردریگش بر کنم