می‌فشاند برگ زرد از شاخ دل ** تا بروید برگ سبز متصل

می‌فشاند برگ زرد از شاخ دل ** تا بروید برگ سبز متصل 3680

می‌کند بیخ سرور کهنه را ** تا خرامد ذوق نو از ما ورا

غم کند بیخ کژ پوسیده را ** تا نماید بیخ رو پوشیده را

غم ز دل هر چه بریزد یا برد ** در عوض حقا که بهتر آورد

خاصه آن را که یقینش باشد این ** که بود غم بنده‌ی اهل یقین

گر ترش‌رویی نیارد ابر و برق ** رز بسوزد از تبسمهای شرق 3685

سعد و نحس اندر دلت مهمان شود ** چون ستاره خانه خانه می‌رود

آن زمان که او مقیم برج تست ** باش هم‌چون طالعش شیرین و چست

تا که با مه چون شود او متصل ** شکر گوید از تو با سلطان دل

هفت سال ایوب با صبر و رضا ** در بلا خوش بود با ضیف خدا

تا چو وا گردد بلای سخت‌رو ** پیش حق گوید به صدگون شکر او 3690

کز محبت با من محبوب کش ** رو نکرد ایوب یک لحظه ترش

از وفا و خجلت علم خدا ** بود چون شیر و عسل او با بلا

فکر در سینه در آید نو به نو ** خند خندان پیش او تو باز رو

که اعذنی خالقی من شره ** لا تحرمنی انل من بره

رب اوزعنی لشکر ما اری ** لا تعقب حسرة لی ان مضی 3695

آن ضمیر رو ترش را پاس‌دار ** آن ترش را چون شکر شیرین شمار

ابر را گر هست ظاهر رو ترش ** گلشن آرنده‌ست ابر و شوره‌کش

فکر غم را تو مثال ابر دان ** با ترش تو رو ترش کم کن چنان

بوک آن گوهر به دست او بود ** جهد کن تا از تو او راضی رود

ور نباشد گوهر و نبود غنی ** عادت شیرین خود افزون کنی 3700

جای دیگر سود دارد عادتت ** ناگهان روزی بر آید حاجتت

فکرتی کز شادیت مانع شود ** آن به امر و حکمت صانع شود

تو مخوان دو چار دانگش ای جوان ** بوک نجمی باشد و صاحب‌قران

تو مگو فرعیست او را اصل گیر ** تا بوی پیوسته بر مقصود چیر