رفت یک صوفی به لشکر در غزا ** ناگهان آمد قطاریق و وغا

ماند صوفی با بنه و خیمه و ضعاف ** فارسان راندند تا صف مصاف

مثقلان خاک بر جا ماندند ** سابقون السابقون در راندند

جنگها کرده مظفر آمدند ** باز گشته با غنایم سودمند 3740

ارمغان دادند کای صوفی تو نیز ** او برون انداخت نستد هیچ چیز

پس بگفتندش که خشمینی چرا ** گفت من محروم ماندم از غزا

زان تلطف هیچ صوفی خوش نشد ** که میان غزو خنجر کش نشد

پس بگفتندش که آوردیم اسیر ** آن یکی را بهر کشتن تو بگیر

سر ببرش تا تو هم غازی شوی ** اندکی خوش گشت صوفی دل‌قوی 3745

که آب را گر در وضو صد روشنیست ** چونک آن نبود تیمم کردنیست

برد صوفی آن اسیر بسته را ** در پس خرگه که آرد او غزا

دیر ماند آن صوفی آنجا با اسیر ** قوم گفتا دیر ماند آنجا فقیر

کافر بسته دو دست او کشتنیست ** بسملش را موجب تاخیر چیست

آمد آن یک در تفحص در پیش ** دید کافر را به بالای ویش 3750

هم‌چو نر بالای ماده وآن اسیر ** هم‌چو شیری خفته بالای فقیر

دستها بسته همی‌خایید او ** از سر استیز صوفی را گلو

گبر می‌خایید با دندان گلوش ** صوفی افتاده به زیر و رفته هوش

دست‌بسته گبر و هم‌چون گربه‌ای ** خسته کرده حلق او بی‌حربه‌ای

نیم کشتش کرده با دندان اسیر ** ریش او پر خون ز حلق آن فقیر 3755

هم‌چو تو کز دست نفس بسته دست ** هم‌چو آن صوفی شدی بی‌خویش و پست

ای شده عاجز ز تلی کیش تو ** صد هزاران کوهها در پیش تو

زین قدر خرپشته مردی از شکوه ** چون روی بر عقبه‌های هم‌چو کوه

غازیان کشتند کافر را بتیغ ** هم در آن ساعت ز حمیت بی‌دریغ

بر رخ صوفی زدند آب و گلاب ** تا به هوش آید ز بی‌خویشی و خواب 3760

چون به خویش آمد بدید آن قوم را ** پس بپرسیدند چون بد ماجرا