گر روا بد ناله کردم از عدم ** ور نبود این گفتنی نک تن زدم

این بیان بط حرص منثنیست ** از خلیل آموز که آن بط کشتنیست

هست در بط غیر این بس خیر و شر ** ترسم از فوت سخنهای دگر

صفت طاوس و طبع او و سبب کشتن ابراهیم علیه‌السلام او را

آمدیم اکنون به طاوس دورنگ ** کو کند جلوه برای نام و ننگ 395

همت او صید خلق از خیر و شر ** وز نتیجه و فایده‌ی آن بی‌خبر

بی‌خبر چون دام می‌گیرد شکار ** دام را چه علم از مقصود کار

دام را چه ضر و چه نفع از گرفت ** زین گرفت بیهده‌ش دارم شگفت

ای برادر دوستان افراشتی ** با دو صد دلداری و بگذاشتی

کارت این بودست از وقت ولاد ** صید مردم کردن از دام وداد 400

زان شکار و انبهی و باد و بود ** دست در کن هیچ یابی تار و پود

بیشتر رفتست و بیگاهست روز ** تو به جد در صید خلقانی هنوز

آن یکی می‌گیر و آن می‌هل ز دام ** وین دگر را صید می‌کن چون لام

باز این را می‌هل و می‌جو دگر ** اینت لعب کودکان بی‌خبر

شب شود در دام تو یک صید نی ** دام بر تو جز صداع و قید نی 405

پس تو خود را صید می‌کردی به دام ** که شدی محبوس و محرومی ز کام

در زمانه صاحب دامی بود ** هم‌چو ما احمق که صید خود کند

چون شکار خوک آمد صید عام ** رنج بی‌حد لقمه خوردن زو حرام

آنک ارزد صید را عشقست و بس ** لیک او کی گنجد اندر دام کس

تو مگر آیی و صید او شوی ** دام بگذاری به دام او روی 410

عشق می‌گوید به گوشم پست پست ** صید بودن خوش‌تر از صیادیست

گول من کن خویش را و غره شو ** آفتابی را رها کن ذره شو

بر درم ساکن شو و بی‌خانه باش ** دعوی شمعی مکن پروانه باش

تا ببینی چاشنی زندگی ** سلطنت بینی نهان در بندگی

نعل بینی بازگونه در جهان ** تخته‌بندان را لقب گشته شهان 415

بس طناب اندر گلو و تاج دار ** بر وی انبوهی که اینک تاجدار