جهد کن تا این خیال افزون شود ** تا دلاله رهبر مجنون شود

آن خلیفه گول هم یک چند نیز ** ریش گاوی کرد خوش با آن کنیز 3925

ملک را تو ملک غرب و شرق گیر ** چون نمی‌ماند تو آن را برق گیر

مملکت کان می‌نماند جاودان ** ای دلت خفته تو آن را خواب دان

تا چه خواهی کرد آن باد و بروت ** که بگیرد هم‌چو جلادی گلوت

هم درین عالم بدان که مامنیست ** از منافق کم شنو کو گفت نیست

حجت منکران آخرت و بیان ضعف آن حجت زیرا حجت ایشان به دین باز می‌گردد کی غیر این نمی‌بینیم

حجتش اینست گوید هر دمی ** گر بدی چیزی دگر هم دیدمی 3930

گر نبیند کودکی احوال عقل ** عاقلی هرگز کند از عقل نقل

ور نبیند عاقلی احوال عشق ** کم نگردد ماه نیکوفال عشق

حسن یوسف دیده‌ی اخوان ندید ** از دل یعقوب کی شد ناپدید

مر عصا را چشم موسی چوب دید ** چشم غیبی افعی و آشوب دید

چشم سر با چشم سر در جنگ بود ** غالب آمد چشم سر حجت نمود 3935

چشم موسی دست خود را دست دید ** پیش چشم غیب نوری بد پدید

این سخن پایان ندارد در کمال ** پیش هر محروم باشد چون خیال

چون حقیقت پیش او فرج و گلوست ** کم بیان کن پیش او اسرار دوست

پیش ما فرج و گلو باشد خیال ** لاجرم هر دم نماید جان جمال

هر که را فرج و گلو آیین و خوست ** آن لکم دین ولی دین بهر اوست 3940

با چنان انکار کوته کن سخن ** احمدا کم گوی با گبر کهن

آمدن خلیفه نزد آن خوب‌روی برای جماع

آن خلیفه کرد رای اجتماع ** سوی آن زن رفت از بهر جماع

ذکر او کرد و ذکر بر پای کرد ** قصد خفت و خیز مهرافزای کرد

چون میان پای آن خاتون نشست ** پس قضا آمد ره عیشش ببست

خشت و خشت موش در گوشش رسید ** خفت کیرش شهوتش کلی رمید 3945

وهم آن کز مار باشد این صریر ** که همی‌جنبد بتندی از حصیر

خنده گرفتن آن کنیزک را از ضعف شهوت خلیفه و قوت شهوت آن امیر و فهم کردن خلیفه از خنده‌ی کنیزک

زن بدید آن سستی او از شگفت ** آمد اندر قهقهه خنده‌ش گرفت

یادش آمد مردی آن پهلوان ** که بکشت او شیر و اندامش چنان