از انا چون رست اکنون شد انا ** آفرینها بر انای بی عنا

از انا چون رست اکنون شد انا ** آفرینها بر انای بی عنا 4140

کو گریزان و انایی در پیش ** می‌دود چون دید وی را بی ویش

طالب اویی نگردد طالبت ** چون بمردی طالبت شد مطلبت

زنده‌ای کی مرده‌شو شوید ترا ** طالبی کی مطلبت جوید ترا

اندرین بحث ار خرده ره‌بین بدی ** فخر رازی رازدان دین بدی

لیک چون من لمن یذق لم یدر بود ** عقل و تخییلات او حیرت فزود 4145

کی شود کشف از تفکر این انا ** آن انا مکشوف شد بعد از فنا

می‌فتد این عقلها در افتقاد ** در مغا کی حلول و اتحاد

ای ایاز گشته فانی ز اقتراب ** هم‌چو اختر در شعاع آفتاب

بلک چون نطفه مبدل تو به تن ** نه از حلول و اتحادی مفتتن

عفو کن ای عفو در صندوق تو ** سابق لطفی همه مسبوق تو 4150

من کی باشم که بگویم عفو کن ** ای تو سلطان و خلاصه‌ی امر کن

من کی باشم که بوم من با منت ** ای گرفته جمله منها دامنت

مجرم دانستن ایاز خود را درین شفاعت‌گری و عذر این جرم خواستن و در آن عذرگویی خود را مجرم دانستن و این شکستگی از شناخت و عظمت شاه خیزد کی انا اعلمکم بالله و اخشیکم لله و قال الله تعالی انما یخشی الله من عباده العلما

من کی آرم رحم خلم آلود را ** ره نمایم حلم علم‌اندود را

صد هزاران صفع را ارزانیم ** گر زبون صفعها گردانیم

من چه گویم پیشت اعلامت کنم ** یا که وا یادت دهم شرط کرم 4155

آنچ معلوم تو نبود چیست آن ** وآنچ یادت نیست کو اندر جهان

ای تو پاک از جهل و علمت پاک از آن ** که فراموشی کند بر وی نهان

هیچ کس را تو کسی انگاشتی ** هم‌چو خورشیدش به نور افراشتی

چون کسم کردی اگر لابه کنم ** مستمع شو لابه‌ام را از کرم

زانک از نقشم چو بیرون برده‌ای ** آن شفاعت هم تو خود را کرده‌ای 4160

چون ز رخت من تهی گشت این وطن ** تر و خشک خانه نبود آن من

هم دعا از من روان کردی چو آب ** هم نباتش بخش و دارش مستجاب

هم تو بودی اول آرنده‌ی دعا ** هم تو باش آخر اجابت را رجا

تا زنم من لاف کان شاه جهان ** بهر بنده عفو کرد از مجرمان