آنچ معلوم تو نبود چیست آن ** وآنچ یادت نیست کو اندر جهان

ای تو پاک از جهل و علمت پاک از آن ** که فراموشی کند بر وی نهان

هیچ کس را تو کسی انگاشتی ** هم‌چو خورشیدش به نور افراشتی

چون کسم کردی اگر لابه کنم ** مستمع شو لابه‌ام را از کرم

زانک از نقشم چو بیرون برده‌ای ** آن شفاعت هم تو خود را کرده‌ای 4160

چون ز رخت من تهی گشت این وطن ** تر و خشک خانه نبود آن من

هم دعا از من روان کردی چو آب ** هم نباتش بخش و دارش مستجاب

هم تو بودی اول آرنده‌ی دعا ** هم تو باش آخر اجابت را رجا

تا زنم من لاف کان شاه جهان ** بهر بنده عفو کرد از مجرمان

درد بودم سر به سر من خودپسند ** کرد شاهم داروی هر دردمند 4165

دوزخی بودم پر از شور و شری ** کرد دست فضل اویم کوثری

هر که را سوزید دوزخ در قود ** من برویانم دگر بار از جسد

کار کوثر چیست که هر سوخته ** گردد از وی نابت و اندوخته

قطره قطره او منادی کرم ** کانچ دوزخ سوخت من باز آورم

هست دوزخ هم‌چو سرمای خزان ** هست کوثر چون بهار ای گلستان 4170

هست دوزخ هم‌چو مرگ و خاک گور ** هست کوثر بر مثال نفخ صور

ای ز دوزخ سوخته اجسامتان ** سوی کوثر می‌کشد اکرامتان

چون خلقت الخلق کی یربح علی ** لطف تو فرمود ای قیوم حی

لالان اربح علیهم جود تست ** که شود زو جمله ناقصها درست

عفو کن زین بندگان تن‌پرست ** عفو از دریای عفو اولیترست 4175

عفو خلقان هم‌چو جو و هم‌چو سیل ** هم بدان دریای خود تازند خیل

عفوها هر شب ازین دل‌پاره‌ها ** چون کبوتر سوی تو آید شها

بازشان وقت سحر پران کنی ** تا به شب محبوس این ابدان کنی

پر زنان بار دگر در وقت شام ** می‌پرند از عشق آن ایوان و بام

تا که از تن تار وصلت بسکلند ** پیش تو آیند کز تو مقبلند 4180