مرگ آشامان ز عشقش زنده‌اند ** دل ز جان و آب جان بر کنده‌اند

مرگ آشامان ز عشقش زنده‌اند ** دل ز جان و آب جان بر کنده‌اند 4220

آب عشق تو چو ما را دست داد ** آب حیوان شد به پیش ما کساد

ز آب حیوان هست هر جان را نوی ** لیک آب آب حیوانی توی

هر دمی مرگی و حشری دادیم ** تا بدیدم دست برد آن کرم

هم‌چو خفتن گشت این مردن مرا ** ز اعتماد بعث کردن ای خدا

هفت دریا هر دم ار گردد سراب ** گوش گیری آوریش ای آب آب 4225

عقل لرزان از اجل وان عشق شوخ ** سنگ کی ترسد ز باران چون کلوخ

از صحاف مثنوی این پنجمست ** بر بروج چرخ جان چون انجمست

ره نیابد از ستاره هر حواس ** جز که کشتیبان استاره‌شناس

جز نظاره نیست قسم دیگران ** از سعودش غافلند و از قران

آشنایی گیر شبها تا به روز ** با چنین استارهای دیوسوز 4230

هر یکی در دفع دیو بدگمان ** هست نفط‌انداز قلعه‌ی آسمان

اختر ار با دیو هم‌چون عقربست ** مشتری را او ولی الاقربست

قوس اگر از تیر دوزد دیو را ** دلو پر آبست زرع و میو را

حوت اگرچه کشتی غی بشکند ** دوست را چون ثور کشتی می‌کند

شمس اگر شب را بدرد چون اسد ** لعل را زو خلعت اطلس رسد 4235

هر وجودی کز عدم بنمود سر ** بر یکی زهرست و بر دیگر شکر

دوست شو وز خوی ناخوش شو بری ** تا ز خمره‌ی زهر هم شکر خوری

زان نشد فاروق را زهری گزند ** که بد آن تریاق فاروقیش قند