روز صیادم بد و شب پاسبان ** تیزچشم و صیدگیر و دزدران

روز صیادم بد و شب پاسبان ** تیزچشم و صیدگیر و دزدران 480

گفت رنجش چیست زخمی خورده است ** گفت جوع الکلب زارش کرده است

گفت صبری کن برین رنج و حرض ** صابران را فضل حق بخشد عوض

بعد از آن گفتش کای سالار حر ** چیست اندر دستت این انبان پر

گفت نان و زاد و لوت دوش من ** می‌کشانم بهر تقویت بدن

گفت چون ندهی بدان سگ نان و زاد ** گفت تا این حد ندارم مهر و داد 485

دست ناید بی‌درم در راه نان ** لیک هست آب دو دیده رایگان

گفت خاکت بر سر ای پر باد مشک ** که لب نان پیش تو بهتر ز اشک

اشک خونست و به غم آبی شده ** می‌نیرزد خاک خون بیهده

کل خود را خوار کرد او چون بلیس ** پاره‌ی این کل نباشد جز خسیس

من غلام آنک نفروشد وجود ** جز بدان سلطان با افضال و جود 490

چون بگرید آسمان گریان شود ** چون بنالد چرخ یا رب خوان شود

من غلام آن مس همت‌پرست ** کو به غیر کیمیا نارد شکست

دست اشکسته برآور در دعا ** سوی اشکسته پرد فضل خدا

گر رهایی بایدت زین چاه تنگ ** ای برادر رو بر آذر بی‌درنگ

مکر حق را بین و مکر خود بهل ** ای ز مکرش مکر مکاران خجل 495

چونک مکرت شد فنای مکر رب ** برگشایی یک کمینی بوالعجب

که کمینه‌ی آن کمین باشد بقا ** تا ابد اندر عروج و ارتقا

در بیان آنک هیچ چشم بدی آدمی را چنان مهلک نیست کی چشم پسند خویشتن مگر کی چشم او مبدل شده باشد به نور حق که بی یسمع و بی یبصر و خویشتن او بی‌خویشتن شده

پر طاوست مبین و پای بین ** تا که س العین نگشاید کمین

که بلغزد کوه از چشم بدان ** یزلقونک از نبی بر خوان بدان

احمد چون کوه لغزید از نظر ** در میان راه بی‌گل بی‌مطر 500

در عجب درماند کین لغزش ز چیست ** من نپندارم که این حالت تهیست

تا بیامد آیت و آگاه کرد ** کان ز چشم بد رسیدت وز نبرد

گر بدی غیر تو در دم لا شدی ** صید چشم و سخره‌ی افنا شدی

لیک آمد عصمتی دامن‌کشان ** وین که لغزیدی بد از بهر نشان