ای عجب حسنی بود جز عکس آن ** نیست تن را جنبشی از غیر جان

آن تنی را که بود در جان خلل ** خوش نگردد گر بگیری در عسل

این کسی داند که روزی زنده بود ** از کف این جان جان جامی ربود

وانک چشم او ندیدست آن رخان ** پیش او جانست این تف دخان 595

چون ندید او عمر عبدالعزیز ** پیش او عادل بود حجاج نیز

چون ندید او مار موسی را ثبات ** در حبال سحر پندارد حیات

مرغ کو ناخورده است آب زلال ** اندر آب شور دارد پر و بال

جز به ضد ضد را همی نتوان شناخت ** چون ببیند زخم بشناسد نواخت

لاجرم دنیا مقدم آمدست ** تا بدانی قدر اقلیم الست 600

چون ازینجا وا رهی آنجا روی ** در شکرخانه‌ی ابد شاکر شوی

گویی آنجا خاک را می‌بیختم ** زین جهان پاک می‌بگریختم

ای دریغا پیش ازین بودیم اجل ** تا عذابم کم بدی اندر وجل

در تفسیر قول رسول علیه‌السلام ما مات من مات الا و تمنی ان یموت قبل ما مات ان کان برا لیکون الی وصول البر اعجل و ان کان فاجرا لیقل فجوره

زین بفرمودست آن آگه رسول ** که هر آنک مرد و کرد از تن نزول

نبود او را حسرت نقلان و موت ** لیک باشد حسرت تقصیر و فوت 605

هر که میرد خود تمنی باشدش ** که بدی زین پیش نقل مقصدش

گر بود بد تا بدی کمتر بدی ** ور تقی تا خانه زوتر آمدی

گوید آن بد بی‌خبر می‌بوده‌ام ** دم به دم من پرده می‌افزوده‌ام

گر ازین زودتر مرا معبر بدی ** این حجاب و پرده‌ام کمتر بدی

از حریصی کم دران روی قنوع ** وز تکبر کم دران چهره‌ی خشوع 610

هم‌چنین از بخل کم در روی جود ** وز بلیسی چهره‌ی خوب سجود

بر مکن آن پر خلد آرای را ** بر مکن آن پر ره‌پیمای را

چون شنید این پند در وی بنگریست ** بعد از آن در نوحه آمد می‌گریست

نوحه و گریه‌ی دراز دردمند ** هر که آنجا بود بر گریه‌ش فکند

وآنک می‌پرسید پر کندن ز چیست ** بی‌جوابی شد پشیمان می‌گریست 615

کز فضولی من چرا پرسیدمش ** او ز غم پر بود شورانیدمش