این شعاع باقی و آن فانیست ** شمع جان را شعله‌ی ربانیست

این زبانه‌ی آتشی چون نور بود ** سایه‌ی فانی شدن زو دور بود

ابر را سایه بیفتد در زمین ** ماه را سایه نباشد همنشین

بی‌خودی بی‌ابریست ای نیک‌خواه ** باشی اندر بی‌خودی چون قرص ماه

باز چون ابری بیاید رانده ** رفت نور از مه خیالی مانده 685

از حجاب ابر نورش شد ضعیف ** کم ز ماه نو شد آن بدر شریف

مه خیالی می‌نماید ز ابر و گرد ** ابر تن ما را خیال‌اندیش کرد

لطف مه بنگر که این هم لطف اوست ** که بگفت او ابرها ما را عدوست

مه فراغت دارد از ابر و غبار ** بر فراز چرخ دارد مه مدار

ابر ما را شد عدو و خصم جان ** که کند مه را ز چشم ما نهان 690

حور را این پرده زالی می‌کند ** بدر را کم از هلالی می‌کند

ماه ما را در کنار عز نشاند ** دشمن ما را عدوی خویش خواند

تاب ابر و آب او خود زین مهست ** هر که مه خواند ابر را بس گمرهست

نور مه بر ابر چون منزل شدست ** روی تاریکش ز مه مبدل شدست

گرچه همرنگ مهست و دولتیست ** اندر ابر آن نور مه عاریتیست 695

در قیامت شمس و مه معزول شد ** چشم در اصل ضیا مشغول شد

تا بداند ملک را از مستعار ** وین رباط فانی از دارالقرار

دایه عاریه بود روزی سه چار ** مادرا ما را تو گیر اندر کنار

پر من ابرست و پرده‌ست و کثیف ** ز انعکاس لطف حق شد او لطیف

بر کنم پر را و حسنش را ز راه ** تا ببینم حسن مه را هم ز ماه 700

من نخواهم دایه مادر خوشترست ** موسی‌ام من دایه‌ی من مادرست

من نخواهم لطف مه از واسطه ** که هلاک قوم شد این رابطه

یا مگر ابری شود فانی راه ** تا نگردد او حجاب روی ماه

صورتش بنماید او در وصف لا ** هم‌چو جسم انبیا و اولیا

آنچنان ابری نباشد پرده‌بند ** پرده‌در باشد به معنی سودمند 705