ابر ما را شد عدو و خصم جان ** که کند مه را ز چشم ما نهان

ابر ما را شد عدو و خصم جان ** که کند مه را ز چشم ما نهان 690

حور را این پرده زالی می‌کند ** بدر را کم از هلالی می‌کند

ماه ما را در کنار عز نشاند ** دشمن ما را عدوی خویش خواند

تاب ابر و آب او خود زین مهست ** هر که مه خواند ابر را بس گمرهست

نور مه بر ابر چون منزل شدست ** روی تاریکش ز مه مبدل شدست

گرچه همرنگ مهست و دولتیست ** اندر ابر آن نور مه عاریتیست 695

در قیامت شمس و مه معزول شد ** چشم در اصل ضیا مشغول شد

تا بداند ملک را از مستعار ** وین رباط فانی از دارالقرار

دایه عاریه بود روزی سه چار ** مادرا ما را تو گیر اندر کنار

پر من ابرست و پرده‌ست و کثیف ** ز انعکاس لطف حق شد او لطیف

بر کنم پر را و حسنش را ز راه ** تا ببینم حسن مه را هم ز ماه 700

من نخواهم دایه مادر خوشترست ** موسی‌ام من دایه‌ی من مادرست

من نخواهم لطف مه از واسطه ** که هلاک قوم شد این رابطه

یا مگر ابری شود فانی راه ** تا نگردد او حجاب روی ماه

صورتش بنماید او در وصف لا ** هم‌چو جسم انبیا و اولیا

آنچنان ابری نباشد پرده‌بند ** پرده‌در باشد به معنی سودمند 705

آن‌چنان که اندر صباح روشنی ** قطره می‌بارید و بالا ابر نی

معجزه‌ی پیغامبری بود آن سقا ** گشته ابر از محو هم‌رنگ سما

بود ابر و رفته از وی خوی ابر ** این چنین گردد تن عاشق به صبر

تن بود اما تنی گم گشته زو ** گشته مبدل رفته از وی رنگ و بو

پر پی غیرست و سر از بهر من ** خانه‌ی سمع و بصر استون تن 710

جان فدا کردن برای صید غیر ** کفر مطلق دان و نومیدی ز خیر

هین مشو چون قند پیش طوطیان ** بلک زهری شو شو آمن از زیان

یا برای شادباشی در خطاب ** خویش چون مردار کن پی کلاب

پس خضر کشتی برای این شکست ** تا که آن کشتی ز غاصب باز رست