تا معیت راست آید زانک مرد ** با کسی جفتست کو را دوست کرد

تا معیت راست آید زانک مرد ** با کسی جفتست کو را دوست کرد 745

این جهان و آن جهان با او بود ** وین حدیث احمد خوش‌خو بود

گفت المرء مع محبوبه ** لا یفک القلب من مطلوبه

هر کجا دامست و دانه کم نشین ** رو زبون‌گیرا زبون‌گیران ببین

ای زبون‌گیر زبونان این بدان ** دست هم بالای دستست ای جوان

تو زبونی و زبون‌گیر ای عجب ** هم تو صید و صیدگیر اندر طلب 750

بین ایدی خلفهم سدا مباش ** که نبینی خصم را وآن خصم فاش

حرص صیادی ز صیدی مغفلست ** دلبریی می‌کند او بی‌دلست

تو کم از مرغی مباش اندر نشید ** بین ایدی خلف عصفوری بدید

چون به نزد دانه آید پیش و پس ** چند گرداند سر و رو آن نفس

کای عجب پیش و پسم صیاد هست ** تا کشم از بیم او زین لقمه دست 755

تو ببین پس قصه‌ی فجار را ** پیش بنگر مرگ یار و جار را

که هلاکت دادشان بی‌آلتی ** او قرین تست در هر حالتی

حق شکنجه کرد و گرز و دست نیست ** پس بدان بی‌دست حق داورکنیست

آنک می‌گفتی اگر حق هست کو ** در شکنجه او مقر می‌شد که هو

آنک می‌گفت این بعیدست و عجیب ** اشک می‌راند و همی گفت ای قریب 760

چون فرار از دام واجب دیده است ** دام تو خود بر پرت چفسیده است

بر کنم من میخ این منحوس دام ** از پی کامی نباشم طلخ‌کام

درخور عقل تو گفتم این جواب ** فهم کن وز جست و جو رو بر متاب

بسکل این حبلی که حرص است و حسد ** یاد کن فی جیدها حبل مسد

صفت کشتن خلیل علیه‌السلام زاغ را کی آن اشارت به قمع کدام صفت بود از صفات مذمومه‌ی مهلکه در مرید

این سخن را نیست پایان و فراغ ** ای خلیل حق چرا کشتی تو زاغ 765

بهر فرمان حکمت فرمان چه بود ** اندکی ز اسرار آن باید نمود

کاغ کاغ و نعره‌ی زاغ سیاه ** دایما باشد به دنیا عمرخواه

هم‌چو ابلیس از خدای پاک فرد ** تا قیامت عمر تن درخواست کرد

گفت انظرنی الی یوم الجزا ** کاشکی گفتی که تبنا ربنا