بسکل این حبلی که حرص است و حسد ** یاد کن فی جیدها حبل مسد

صفت کشتن خلیل علیه‌السلام زاغ را کی آن اشارت به قمع کدام صفت بود از صفات مذمومه‌ی مهلکه در مرید

این سخن را نیست پایان و فراغ ** ای خلیل حق چرا کشتی تو زاغ 765

بهر فرمان حکمت فرمان چه بود ** اندکی ز اسرار آن باید نمود

کاغ کاغ و نعره‌ی زاغ سیاه ** دایما باشد به دنیا عمرخواه

هم‌چو ابلیس از خدای پاک فرد ** تا قیامت عمر تن درخواست کرد

گفت انظرنی الی یوم الجزا ** کاشکی گفتی که تبنا ربنا

عمر بی توبه همه جان کندنست ** مرگ حاضر غایب از حق بودنست 770

عمر و مرگ این هر دو با حق خوش بود ** بی‌خدا آب حیات آتش بود

آن هم از تاثیر لعنت بود کو ** در چنان حضرت همی‌شد عمرجو

از خدا غیر خدا را خواستن ** ظن افزونیست و کلی کاستن

خاصه عمری غرق در بیگانگی ** در حضور شیر روبه‌شانگی

عمر بیشم ده که تا پس‌تر روم ** مهلم افزون کن که تا کمتر شوم 775

تا که لعنت را نشانه او بود ** بد کسی باشد که لعنت‌جو بود

عمر خوش در قرب جان پروردنست ** عمر زاغ از بهر سرگین خوردنست

عمر بیشم ده که تا گه می‌خورم ** دایم اینم ده که بس بدگوهرم

گرنه گه خوارست آن گنده‌دهان ** گویدی کز خوی زاغم وا رهان

مناجات

ای مبدل کرده خاکی را به زر ** خاک دیگر را بکرده بوالبشر 780

کار تو تبدیل اعیان و عطا ** کار من سهوست و نسیان و خطا

سهو و نسیان را مبدل کن به علم ** من همه خلمم مرا کن صبر و حلم

ای که خاک شوره را تو نان کنی ** وی که نان مرده را تو جان کنی

ای که جان خیره را رهبر کنی ** وی که بی‌ره را تو پیغمبر کنی

می‌کنی جزو زمین را آسمان ** می‌فزایی در زمین از اختران 785

هر که سازد زین جهان آب حیات ** زوترش از دیگران آید ممات

دیده‌ی دل کو به گردون بنگریست ** دید که اینجا هر دمی میناگریست

قلب اعیانست و اکسیری محیط ** ایتلاف خرقه‌ی تن بی‌مخیط