که دل آوردم ترا ای شهریار ** به ازین دل نبود اندر سبزوار

گویدت این گورخانه‌ست ای جری ** که دل مرده بدینجا آوری

رو بیاور آن دلی کو شاه‌خوست ** که امان سبزوار کون ازوست

گویی آن دل زین جهان پنهان بود ** زانک ظلمت با ضیا ضدان بود

دشمنی آن دل از روز الست ** سبزوار طبع را میراثی است 895

زانک او بازست و دنیا شهر زاغ ** دیدن ناجنس بر ناجنس داغ

ور کند نرمی نفاقی می‌کند ** ز استمالت ارتفاقی می‌کند

می‌کند آری نه از بهر نیاز ** تا که ناصح کم کند نصح دراز

زانک این زاغ خس مردارجو ** صد هزاران مکر دارد تو به تو

گر پذیرند آن نفاقش را رهید ** شد نفاقش عین صدق مستفید 900

زانک آن صاحب دل با کر و فر ** هست در بازار ما معیوب‌خر

صاحب دل جو اگر بی‌جان نه‌ای ** جنس دل شو گر ضد سلطان نه‌ای

آنک زرق او خوش آید مر ترا ** آن ولی تست نه خاص خدا

هر که او بر خو و بر طبع تو زیست ** پیش طبع تو ولی است و نبیست

رو هوا بگذار تا بویت شود ** وان مشام خوش عبرجویت شود 905

از هوارانی دماغت فاسدست ** مشک و عنبر پیش مغزت کاسدست

حد ندارد این سخن و آهوی ما ** می‌گریزد اندر آخر جابجا

بقیه‌ی قصه‌ی آهو و آخر خران

روزها آن آهوی خوش‌ناف نر ** در شکنجه بود در اصطبل خر

مضطرب در نزع چون ماهی ز خشک ** در یکی حقه معذب پشک و مشک

یک خرش گفتی که ها این بوالوحوش ** طبع شاهان دارد و میران خموش 910

وآن دگر تسخر زدی کز جر و مد ** گوهر آوردست کی ارزان دهد

وآن خری گفتی که با این نازکی ** بر سریر شاه شو گو متکی

آن خری شد تخمه وز خوردن بماند ** پس برسم دعوت آهو را بخواند

سر چنین کرد او که نه رو ای فلان ** اشتهاام نیست هستم ناتوان

گفت می‌دانم که نازی می‌کنی ** یا ز ناموس احترازی می‌کنی 915