چند گویی هم‌چو زاغ پر نحوس ** ای خلیل از بهر چه کشتی خروس

گفت فرمان حکمت فرمان بگو ** تا مسبح گردم آن را مو به مو

بیان آنک کشتن خلیل علیه‌السلام خروس را اشارت به قمع و قهر کدام صفت بود از صفات مذمومات مهلکان در باطن مرید

شهوتی است او و بس شهوت‌پرست ** زان شراب زهرناک ژاژ مست 940

گرنه بهر نسل بود ای وصی ** آدم از ننگش بکردی خود خصی

گفت ابلیس لعین دادار را ** دام زفتی خواهم این اشکار را

زر و سیم و گله‌ی اسپش نمود ** که بدین تانی خلایق را ربود

گفت شاباش و ترش آویخت لنج ** شد ترنجیده ترش هم‌چون ترنج

پس زر و گوهر ز معدنهای خوش ** کرد آن پس‌مانده را حق پیش‌کش 945

گیر این دام دگر را ای لعین ** گفت زین افزون ده ای نعم‌المعین

چرب و شیرین و شرابات ثمین ** دادش و بس جامه‌ی ابریشمین

گفت یا رب بیش ازین خواهم مدد ** تا ببندمشان به حبل من مسد

تا که مستانت که نر و پر دلند ** مردوار آن بندها را بسکلند

تا بدین دام و رسنهای هوا ** مرد تو گردد ز نامردان جدا 950

دام دیگر خواهم ای سلطان تخت ** دام مردانداز و حیلت‌ساز سخت

خمر و چنگ آورد پیش او نهاد ** نیم‌خنده زد بدان شد نیم‌شاد

سوی اضلال ازل پیغام کرد ** که بر آر از قعر بحر فتنه گرد

نی یکی از بندگانت موسی است ** پرده‌ها در بحر او از گرد بست

آب از هر سو عنان را واکشید ** از تگ دریا غباری برجهید 955

چونک خوبی زنان فا او نمود ** که ز عقل و صبر مردان می‌فزود

پس زد انگشتک به رقص اندر فتاد ** که بده زوتر رسیدم در مراد

چون بدید آن چشمهای پرخمار ** که کند عقل و خرد را بی‌قرار

وآن صفای عارض آن دلبران ** که بسوزد چون سپند این دل بر آن

رو و خال و ابرو و لب چون عقیق ** گوییا حق تافت از پرده‌ی رقیق 960

دید او آن غنج و برجست سبک ** چون تجلی حق از پرده‌ی تنک

تفسیر خلقنا الانسان فی احسن تقویم ثم رددناه اسفل سافلین و تفسیر و من نعمره ننکسه فی الخلق

آدم حسن و ملک ساجد شده ** هم‌چو آدم باز معزول آمده