تا برون آید رود گستاخ او ** تا نبیند درگشا را پشت و رو

یا نهان شد در پس چیزی و یا ** از ویش پوشید دامان خدا 100

صبغة الله گاه پوشیده کند ** پرده‌ی بی‌چون بر آن ناظر تند

تا نبیند خصم را پهلوی خویش ** قدرت یزدان از آن بیشست بیش

مصطفی می‌دید احوال شبش ** لیک مانع بود فرمان ربش

تا که پیش از خبط بگشاید رهی ** تا نیفتد زان فضیحت در چهی

لیک حکمت بود و امر آسمان ** تا ببیند خویشتن را او چنان 105

بس عداوتها که آن یاری بود ** بس خرابیها که معماری بود

جامه خواب پر حدث را یک فضول ** قاصدا آورد در پیش رسول

که چنین کردست مهمانت ببین ** خنده‌ای زد رحمةللعالمین

که بیار آن مطهره اینجا به پیش ** تا بشویم جمله را با دست خویش

هر کسی می‌جست کز بهر خدا ** جان ما و جسم ما قربان ترا 110

ما بشوییم این حدث را تو بهل ** کار دستست این نمط نه کار دل

ای لعمرک مر ترا حق عمر خواند ** پس خلیفه کرد و بر کرسی نشاند

ما برای خدمت تو می‌زییم ** چون تو خدمت می‌کنی پس ما چه‌ایم

گفت آن دانم و لیک این ساعتیست ** که درین شستن بخویشم حکمتیست

منتظر بودند کین قول نبیست ** تا پدید آید که این اسرار چیست 115

او به جد می‌شست آن احداث را ** خاص ز امر حق نه تقلید و ریا

که دلش می‌گفت کین را تو بشو ** که درین جا هست حکمت تو بتو

سبب رجوع کردن آن مهمان به خانه‌ی مصطفی علیه‌السلام در آن ساعت که مصطفی نهالین ملوث او را به دست خود می‌شست و خجل شدن او و جامه چاک کردن و نوحه‌ی او بر خود و بر سعادت خود

کافرک را هیکلی بد یادگار ** یاوه دید آن را و گشت او بی‌قرار

گفت آن حجره که شب جا داشتم ** هیکل آنجا بی‌خبر بگذاشتم

گر چه شرمین بود شرمش حرص برد ** حرص اژدرهاست نه چیزیست خرد 120

از پی هیکل شتاب اندر دوید ** در وثاق مصطفی و آن را بدید

کان یدالله آن حدث را هم به خود ** خوش همی‌شوید که دورش چشم بد

هیکلش از یاد رفت و شد پدید ** اندرو شوری گریبان را درید