باز کرد استیزه و راضی نشد ** که برین افزون بده بی‌هیچ بد

یک نصاب نقره هم بر وی فزود ** تا که راضی گشت حرص آن جهود

خندیدن جهود و پنداشتن کی صدیق مغبونست درین عقد

قهقهه زد آن جهود سنگ‌دل ** از سر افسوس و طنز و غش و غل

گفت صدیقش که این خنده چه بود ** در جواب پرسش او خنده فزود 1035

گفت اگر جدت نبودی و غرام ** در خریداری این اسود غلام

من ز استیزه نمی‌جوشیدمی ** خود به عشر اینش بفروشیدمی

کو به نزد من نیرزد نیم دانگ ** تو گران کردی بهایش را به بانگ

پس جوابش داد صدیق ای غبی ** گوهری دادی به جوزی چون صبی

کو به نزد من همی‌ارزد دو کون ** من به جانش ناظرستم تو بلون 1040

زر سرخست او سیه‌تاب آمده ** از برای رشک این احمق‌کده

دیده‌ی این هفت رنگ جسمها ** در نیابد زین نقاب آن روح را

گر مکیسی کردیی در بیع بیش ** دادمی من جمله ملک و مال خویش

ور مکاس افزودیی من ز اهتمام ** دامنی زر کردمی از غیر وام

سهل دادی زانک ارزان یافتی ** در ندیدی حقه را نشکافتی 1045

حقه سربسته جهل تو بداد ** زود بینی که چه غبنت اوفتاد

حقه‌ی پر لعل را دادی به باد ** هم‌چو زنگی در سیه‌رویی تو شاد

عاقبت وا حسرتا گویی بسی ** بخت ودولت را فروشد خود کسی

بخت با جامه‌ی غلامانه رسید ** چشم بدبختت به جز ظاهر ندید

او نمودت بندگی خویشتن ** خوی زشتت کرد با او مکر و فن 1050

این سیه‌اسرار تن‌اسپید را ** بت‌پرستانه بگیر ای ژاژخا

این ترا و آن مرا بردیم سود ** هین لکم دین ولی دین ای جهود

خود سزای بت‌پرستان این بود ** جلش اطلس اسپ او چوبین بود

هم‌چو گور کافران پر دود و نار ** وز برون بر بسته صد نقش و نگار

هم‌چو مال ظالمان بیرون جمال ** وز درونش خون مظلوم و وبال 1055

چون منافق از برون صوم و صلات ** وز درون خاک سیاه بی‌نبات