هم‌چو وعده‌ی مکر و گفتار دروغ ** آخرش رسوا و اول با فروغ

بعد از آن بگرفت او دست بلال ** آن ز زخم ضرس محنت چون خلال

شد خلالی در دهانی راه یافت ** جانب شیرین‌زبانی می‌شتافت 1060

چون بدید آن خسته روی مصطفی ** خر مغشیا فتاد او بر قفا

تا بدیری بی‌خود و بی‌خویش ماند ** چون به خویش آمد ز شادی اشک راند

مصطفی‌اش در کنار خود کشید ** کس چه داند بخششی کو را رسید

چون بود مسی که بر اکسیر زد ** مفلسی بر گنج پر توفیر زد

ماهی پژمرده در بحر اوفتاد ** کاروان گم شده زد بر رشاد 1065

آن خطاباتی که گفت آن دم نبی ** گر زند بر شب بر آید از شبی

روز روشن گردد آن شب چون صباح ** من نتوانم باز گفت آن اصطلاح

خود تو دانی که آفتابی در حمل ** تا چه گوید با نبات و با دقل

خود تو دانی هم که آن آب زلال ** می چه گوید با ریاحین و نهال

صنع حق با جمله اجزای جهان ** چون دم و حرفست از افسون‌گران 1070

جذب یزدان با اثرها و سبب ** صد سخن گوید نهان بی‌حرف و لب

نه که تاثیر از قدر معمول نیست ** لیک تاثیرش ازو معقول نیست

چون مقلد بود عقل اندر اصول ** دان مقلد در فروعش ای فضول

گر بپرسد عقل چون باشد مرام ** گو چنانک تو ندانی والسلام

معاتبه‌ی مصطفی علیه‌السلام با صدیق رضی الله عنه کی ترا وصیت کردم کی به شرکت من بخر تو چرا بهر خود تنها خریدی و عذر او

گفت ای صدیق آخر گفتمت ** که مرا انباز کن در مکرمت 1075

گفت ما دو بندگان کوی تو ** کردمش آزاد من بر روی تو

تو مرا می‌دار بنده و یار غار ** هیچ آزادی نخواهم زینهار

که مرا از بندگیت آزادیست ** بی‌تو بر من محنت و بیدادیست

ای جهان را زنده کرده ز اصطفا ** خاص کرده عام را خاصه مرا

خوابها می‌دید جانم در شباب ** که سلامم کرد قرص آفتاب 1080

از زمینم بر کشید او بر سما ** همره او گشته بودم ز ارتقا

گفتم این ماخولیا بود و محال ** هیچ گردد مستحیلی وصف حال