رنگ سبزت زرد شد ای قرع زود ** زانک از گلگونه بود اصلی نبود

داستان آن عجوزه کی روی زشت خویشتن را جندره و گلگونه می‌ساخت و ساخته نمی‌شد و پذیرا نمی‌آمد

بود کمپیری نودساله کلان ** پر تشنج روی و رنگش زعفران

چون سر سفره رخ او توی توی ** لیک در وی بود مانده عشق شوی

ریخت دندانهاش و مو چون شیر شد ** قد کمان و هر حسش تغییر شد

عشق شوی و شهوت و حرصش تمام ** عشق صید و پاره‌پاره گشته دام 1225

مرغ بی‌هنگام و راه بی‌رهی ** آتشی پر در بن دیگ تهی

عاشق میدان و اسپ و پای نی ** عاشق زمر و لب و سرنای نی

حرص در پیری جهودان را مباد ** ای شقیی که خداش این حرص داد

ریخت دندانهای سگ چون پیر شد ** ترک مردم کرد و سرگین‌گیر شد

این سگان شصت ساله را نگر ** هر دمی دندان سگشان تیزتر 1230

پیر سگ را ریخت پشم از پوستین ** این سگان پیر اطلس‌پوش بین

عشقشان و حرصشان در فرج و زر ** دم به دم چون نسل سگ بین بیشتر

این چنین عمری که مایه‌ی دوزخ است ** مر قصابان غضب را مسلخ است

چون بگویندش که عمر تو دراز ** می‌شود دلخوش دهانش از خنده باز

این چنین نفرین دعا پندارد او ** چشم نگشاید سری بر نارد او 1235

گر بدیدی یک سر موی از معاد ** اوش گفتی این چنین عمر تو باد

داستان آن درویش کی آن گیلانی را دعا کرد کی خدا ترا به سلامت به خان و مان باز رساناد

گفت یک روزی به خواجه‌ی گیلیی ** نان پرستی نر گدا زنبیلیی

چون ستد زو نان بگفت ای مستعان ** خوش به خان و مان خود بازش رسان

گفت خان ار آنست که من دیده‌ام ** حق ترا آنجا رساند ای دژم

هر محدث را خسان باذل کنند ** حرفش ار عالی بود نازل کنند 1240

زانک قدر مستمع آید نبا ** بر قد خواجه برد درزی قبا

صفت آن عجوز

چونک مجلس بی چنین پیغاره نیست ** از حدیث پست نازل چاره نیست

واستان هین این سخن را از گرو ** سوی افسانه‌ی عجوزه باز رو

چون مسن گشت و درین ره نیست مرد ** تو بنه نامش عجوز سال‌خورد

نه مرورا راس مال و پایه‌ای ** نه پذیرای قبول مایه‌ای 1245