این چنین نفرین دعا پندارد او ** چشم نگشاید سری بر نارد او

این چنین نفرین دعا پندارد او ** چشم نگشاید سری بر نارد او 1235

گر بدیدی یک سر موی از معاد ** اوش گفتی این چنین عمر تو باد

داستان آن درویش کی آن گیلانی را دعا کرد کی خدا ترا به سلامت به خان و مان باز رساناد

گفت یک روزی به خواجه‌ی گیلیی ** نان پرستی نر گدا زنبیلیی

چون ستد زو نان بگفت ای مستعان ** خوش به خان و مان خود بازش رسان

گفت خان ار آنست که من دیده‌ام ** حق ترا آنجا رساند ای دژم

هر محدث را خسان باذل کنند ** حرفش ار عالی بود نازل کنند 1240

زانک قدر مستمع آید نبا ** بر قد خواجه برد درزی قبا

صفت آن عجوز

چونک مجلس بی چنین پیغاره نیست ** از حدیث پست نازل چاره نیست

واستان هین این سخن را از گرو ** سوی افسانه‌ی عجوزه باز رو

چون مسن گشت و درین ره نیست مرد ** تو بنه نامش عجوز سال‌خورد

نه مرورا راس مال و پایه‌ای ** نه پذیرای قبول مایه‌ای 1245

نه دهنده نی پذیرنده‌ی خوشی ** نه درو معنی و نه معنی‌کشی

نه زبان نه گوش نه عقل و بصر ** نه هش و نه بیهشی و نه فکر

نه نیاز و نه جمالی بهر ناز ** تو بتویش گنده مانند پیاز

نه رهی ببریده او نه پای راه ** نه تبش آن قحبه را نه سوز و آه

قصه‌ی درویشی کی از آن خانه هرچه می‌خواست می‌گفت نیست

سایلی آمد به سوی خانه‌ای ** خشک نانه خواست یا تر نانه‌ای 1250

گفت صاحب‌خانه نان اینجا کجاست ** خیره‌ای کی این دکان نانباست

گفت باری اندکی پیهم بیاب ** گفت آخر نیست دکان قصاب

گفت پاره‌ی آرد ده ای کدخدا ** گفت پنداری که هست این آسیا

گفت باری آب ده از مکرعه ** گفت آخر نیست جو یا مشرعه

هر چه او درخواست از نان یا سبوس ** چربکی می‌گفت و می‌کردش فسوس 1255

آن گدا در رفت و دامن بر کشید ** اندر آن خانه بحسبت خواست رید

گفت هی هی گفت تن زن ای دژم ** تا درین ویرانه خود فارغ کنم

چون درینجا نیست وجه زیستن ** بر چنین خانه بباید ریستن

چون نه‌ای بازی که گیری تو شکار ** دست آموز شکار شهریار