حبذا دو چشم پایان بین راد ** که نگه دارند تن را از فساد

آن ز پایان‌دید احمد بود کو ** دید دوزخ را همین‌جا مو به مو

دید عرش و کرسی و جنات را ** تا درید او پرده‌ی غفلات را

گر همی‌خواهی سلامت از ضرر ** چشم ز اول بند و پایان را نگر 1360

تا عدمها ار ببینی جمله هست ** هستها را بنگری محسوس پست

این ببین باری که هر کش عقل هست ** روز و شب در جست و جوی نیستست

در گدایی طالب جودی که نیست ** بر دکانها طالب سودی که نیست

در مزارع طالب دخلی که نیست ** در مغارس طالب نخلی که نیست

در مدارس طالب علمی که نیست ** در صوامع طالب حلمی که نیست 1365

هستها را سوی پس افکنده‌اند ** نیستها را طالبند و بنده‌اند

زانک کان و مخزن صنع خدا ** نیست غیر نیستی در انجلا

پیش ازین رمزی بگفتستیم ازین ** این و آن را تو یکی بین دو مبین

گفته شد که هر صناعت‌گر که رست ** در صناعت جایگاه نیست جست

جست بنا موضعی ناساخته ** گشته ویران سقفها انداخته 1370

جست سقا کوزای کش آب نیست ** وان دروگر خانه‌ای کش باب نیست

وقت صید اندر عدم بد حمله‌شان ** از عدم آنگه گریزان جمله‌شان

چون امیدت لاست زو پرهیز چیست ** با انیس طمع خود استیز چیست

چون انیس طمع تو آن نیستیست ** از فنا و نیست این پرهیز چیست

گر انیس لا نه‌ای ای جان به سر ** در کمین لا چرایی منتظر 1375

زانک داری جمله دل برکنده‌ای ** شست دل در بحر لا افکنده‌ای

پس گریز از چیست زین بحر مراد ** که بشستت صد هزاران صید داد

از چه نام برگ را کردی تو مرگ ** جادوی بین که نمودت مرگ برگ

هر دو چشمت بست سحر صنعتش ** تا که جان را در چه آمد رغبتش

در خیال او ز مکر کردگار ** جمله صحرا فوق چه زهرست و مار 1380

لاجرم چه را پناهی ساختست ** تا که مرگ او را به چاه انداختست