هرکه مستوحش بود پر غصه جان ** کرده باشد با دغایی اقتران

صبر اگر کردی و الف با وفا ** ار فراق او نخوردی این قفا

خوی با حق نساختی چون انگبین ** با لبن که لا احب الافلین 1415

لاجرم تنها نماندی هم‌چنان ** که آتشی مانده به راه از کاروان

چون ز بی‌صبری قرین غیر شد ** در فراقش پر غم و بی‌خیر شد

صحبتت چون هست زر ده‌دهی ** پیش خاین چون امانت می‌نهی

خوی با او کن که امانتهای تو ** آمن آید از افول و از عتو

خوی با او کن که خو را آفرید ** خویهای انبیا را پرورید 1420

بره‌ای بدهی رمه بازت دهد ** پرورنده‌ی هر صفت خود رب بود

بره پیش گرگ امانت می‌نهی ** گرگ و یوسف را مفرما همرهی

گرگ اگر با تو نماید روبهی ** هین مکن باور که ناید زو بهی

جاهل ار با تو نماید هم‌دلی ** عاقبت زحمت زند از جاهلی

او دو آلت دارد و خنثی بود ** فعل هر دو بی‌گمان پیدا شود 1425

او ذکر را از زنان پنهان کند ** تا که خود را خواهر ایشان کند

شله از مردان به کف پنهان کند ** تا که خود را جنس آن مردان کند

گفت یزدان زان کس مکتوم او ** شله‌ای سازیم بر خرطوم او

تا که بینایان ما زان ذو دلال ** در نیایند از فن او در جوال

حاصل آنک از هر ذکر ناید نری ** هین ز جاهل ترس اگر دانش‌وری 1430

دوستی جاهل شیرین‌سخن ** کم شنو کان هست چون سم کهن

جان مادر چشم روشن گویدت ** جز غم و حسرت از آن نفزویدت

مر پدر را گوید آن مادر جهار ** که ز مکتب بچه‌ام شد بس نزار

از زن دیگر گرش آوردیی ** بر وی این جور و جفا کم کردیی

از جز تو گر بدی این بچه‌ام ** این فشار آن زن بگفتی نیز هم 1435

هین بجه زن مادر و تیبای او ** سیلی بابا به از حلوای او

هست مادر نفس و بابا عقل راد ** اولش تنگی و آخر صد گشاد