او ذکر را از زنان پنهان کند ** تا که خود را خواهر ایشان کند

شله از مردان به کف پنهان کند ** تا که خود را جنس آن مردان کند

گفت یزدان زان کس مکتوم او ** شله‌ای سازیم بر خرطوم او

تا که بینایان ما زان ذو دلال ** در نیایند از فن او در جوال

حاصل آنک از هر ذکر ناید نری ** هین ز جاهل ترس اگر دانش‌وری 1430

دوستی جاهل شیرین‌سخن ** کم شنو کان هست چون سم کهن

جان مادر چشم روشن گویدت ** جز غم و حسرت از آن نفزویدت

مر پدر را گوید آن مادر جهار ** که ز مکتب بچه‌ام شد بس نزار

از زن دیگر گرش آوردیی ** بر وی این جور و جفا کم کردیی

از جز تو گر بدی این بچه‌ام ** این فشار آن زن بگفتی نیز هم 1435

هین بجه زن مادر و تیبای او ** سیلی بابا به از حلوای او

هست مادر نفس و بابا عقل راد ** اولش تنگی و آخر صد گشاد

ای دهنده‌ی عقلها فریاد رس ** تا نخواهی تو نخواهد هیچ کس

هم طلب از تست و هم آن نیکوی ** ما کییم اول توی آخر توی

هم بگو تو هم تو بشنو هم تو باش ** ما همه لاشیم با چندین تراش 1440

زین حواله رغبت افزا در سجود ** کاهلی جبر مفرست و خمود

جبر باشد پر و بال کاملان ** جبر هم زندان و بند کاهلان

هم‌چو آب نیل دان این جبر را ** آب مومن را و خون مر گبر را

بال بازان را سوی سلطان برد ** بال زاغان را به گورستان برد

باز گرد اکنون تو در شرح عدم ** که چو پازهرست و پنداریش سم 1445

هم‌چو هندوبچه هین ای خواجه‌تاش ** رو ز محمود عدم ترسان مباش

از وجودی ترس که اکنون در ویی ** آن خیالت لاشی و تو لا شیی

لاشیی بر لاشیی عاشق شدست ** هیچ نی مر هیچ نی را ره زدست

چون برون شد این خیالات از میان ** گشت نامعقول تو بر تو عیان

لیس للماضین هم الموت انما لهم حسره الموت

راست گفتست آن سپهدار بشر ** که هر آنک کرد از دنیا گذر 1450