تو نگویی من بگویم در بیان ** عقل و حس و درک و تدبیرست و جان

تو نگویی من بگویم در بیان ** عقل و حس و درک و تدبیرست و جان 145

در عجوزه جان آمیزش‌کنیست ** صورت گرمابه‌ها را روح نیست

صورت گرمابه گر جنبش کند ** در زمان او از عجوزه بر کند

جان چه باشد با خبر از خیر و شر ** شاد با احسان و گریان از ضرر

چون سر و ماهیت جان مخبرست ** هر که او آگاه‌تر با جان‌ترست

روح را تاثیر آگاهی بود ** هر که را این بیش اللهی بود 150

چون خبرها هست بیرون زین نهاد ** باشد این جانها در آن میدان جماد

جان اول مظهر درگاه شد ** جان جان خود مظهر الله شد

آن ملایک جمله عقل و جان بدند ** جان نو آمد که جسم آن بدند

از سعادت چون بر آن جان بر زدند ** هم‌چو تن آن روح را خادم شدند

آن بلیس از جان از آن سر برده بود ** یک نشد با جان که عضو مرده بود 155

چون نبودش آن فدای آن نشد ** دست بشکسته مطیع جان نشد

جان نشد ناقص گر آن عضوش شکست ** کان بدست اوست تواند کرد هست

سر دیگر هست کو گوش دگر ** طوطیی کو مستعد آن شکر

طوطیان خاص را قندیست ژرف ** طوطیان عام از آن خور بسته طرف

کی چشد درویش صورت زان زکات ** معنیست آن نه فعولن فاعلات 160

از خر عیسی دریغش نیست قند ** لیک خر آمد به خلقت که پسند

قند خر را گر طرب انگیختی ** پیش خر قنطار شکر ریختی

معنی نختم علی افواههم ** این شناس اینست ره‌رو را مهم

تا ز راه خاتم پیغامبران ** بوک بر خیزد ز لب ختم گران

ختمهایی که انبیا بگذاشتند ** آن بدین احمدی برداشتند 165

قفلهای ناگشاده مانده بود ** از کف انا فتحنا برگشود

او شفیع است این جهان و آن جهان ** این جهان زی دین و آنجا زی جنان

این جهان گوید که تو رهشان نما ** وآن جهان گوید که تو مهشان نما

پیشه‌اش اندر ظهور و در کمون ** اهد قومی انهم لا یعلمون