راست می‌کرد از پی سیلیش دست ** که قصاص سیلیم ارزان شدست

راست می‌کرد از پی سیلیش دست ** که قصاص سیلیم ارزان شدست 1565

سوی گوش قاضی آمد بهر راز ** سیلیی آورد قاضی را فراز

گفت هر شش را بگیرید ای دو خصم ** من شوم آزاد بی خرخاش و وصم

طیره شدن قاضی از سیلی درویش و سرزنش کردن صوفی قاضی را

گشت قاضی طیره صوفی گفت هی ** حکم تو عدلست لاشپک نیست غی

آنچ نپسندی به خود ای شیخ دین ** چون پسندی بر برادر ای امین

این ندانی که می من چه کنی ** هم در آن چه عاقبت خود افکنی 1570

من حفر برا نخواندی از خبر ** آنچ خواندی کن عمل جان پدر

این یکی حکمت چنین بد در قضا ** که ترا آورد سیلی بر قفا

وای بر احکام دیگرهای تو ** تا چه آرد بر سر و بر پای تو

ظالمی را رحم آری از کرم ** که برای نفقه بادت سه درم

دست ظالم را ببر چه جای آن ** که بدست او نهی حکم و عنان 1575

تو بدان بز مانی ای مجهول‌داد ** که نژاد گرگ را او شیر داد

جواب دادن قاضی صوفی را

گفت قاضی واجب آیدمان رضا ** هر قفا و هر جفا کارد قضا

خوش‌دلم در باطن از حکم زبر ** گرچه شد رویم ترش کالحق مر

این دلم باغست و چشمم ابروش ** ابر گرید باغ خندد شاد و خوش

سال قحط از آفتاب خیره‌خند ** باغها در مرگ و جان کندن رسند 1580

ز امر حق وابکوا کثیرا خوانده‌ای ** چون سر بریان چه خندان مانده‌ای

روشنی خانه باشی هم‌چو شمع ** گر فرو پاشی تو هم‌چون شمع دمع

آن ترش‌رویی مادر یا پدر ** حافظ فرزند شد از هر ضرر

ذوق خنده دیده‌ای ای خیره‌خند ** ذوق گریه بین که هست آن کان قند

چون جهنم گریه آرد یاد آن ** پس جهنم خوشتر آید از جنان 1585

خنده‌ها در گریه‌ها آمد کتیم ** گنج در ویرانه‌ها جو ای سلیم

ذوق در غمهاست پی گم کرده‌اند ** آب حیوان را به ظلمت برده‌اند

بازگونه نعل در ره تا رباط ** چشمها را چار کن در احتیاط

چشمها را چار کن در اعتبار ** یار کن با چشم خود دو چشم یار