گفت ای زن یک سالت می‌کنم ** مرد درویشم همین آمد فنم

این درشتست و غلیظ و ناپسند ** لیک بندیش ای زن اندیشه‌مند 1765

این درشت و زشت‌تر یا خود طلاق ** این ترا مکروه‌تر یا خود فراق

هم‌چنان ای خواجه‌ی تشنیع زن ** از بلا و فقر و از رنج و محن

لا شک این ترک هوا تلخی‌دهست ** لیک از تلخی بعد حق بهست

گر جهاد و صوم سختست و خشن ** لیک این بهتر ز بعد ممتحن

رنج کی ماند دمی که ذوالمنن ** گویدت چونی تو ای رنجور من 1770

ور نگوید کت نه آن فهم و فن است ** لیک آن ذوق تو پرسش کردنست

آن ملیحان که طبیبان دل‌اند ** سوی رنجوران به پرسش مایل‌اند

وز حذر از ننگ و از نامی کنند ** چاره‌ای سازند و پیغامی کنند

ورنه در دلشان بود آن مفتکر ** نیست معشوقی ز عاشق بی‌خبر

ای تو جویای نوادر داستان ** هم فسانه‌ی عشق‌بازان را بخوان 1775

بس بجوشیدی درین عهد مدید ** ترک‌جوشی هم نگشتی ای قدید

دیده‌ای عمری تو داد و داوری ** وانگه از نادیدگان ناشی‌تری

هر که شاگردیش کرد استاد شد ** تو سپس‌تر رفته‌ای ای کور لد

خود نبود از والدینت اختبار ** هم نبودت عبرت از لیل و نهار

مثل

عارفی پرسید از آن پیر کشیش ** که توی خواجه مسن‌تر یا که ریش 1780

گفت نه من پیش ازو زاییده‌ام ** بی ز ریشی بس جهان را دیده‌ام

گفت ریشت شد سپید از حال گشت ** خوی زشت تو نگردیدست وشت

او پس از تو زاد و از تو بگذرید ** تو چنین خشکی ز سودای ثرید

تو بر آن رنگی که اول زاده‌ای ** یک قدم زان پیش‌تر ننهاده‌ای

هم‌چنان دوغی ترش در معدنی ** خود نگردی زو مخلص روغنی 1785

هم خمیری خمر طینه دری ** گرچه عمری در تنور آذری

چون حشیشی پا به گل بر پشته‌ای ** گرچه از باد هوس سرگشته‌ای

هم‌چو قوم موسی اندر حر تیه ** مانده‌ای بر جای چل سال ای سفیه