ور کشد آن دیر هان زنهار تو ** ورد خود کن دم به دم لاتقنطوا

ور کشد آن دیر هان زنهار تو ** ورد خود کن دم به دم لاتقنطوا 1915

این بگفت و دست خود آن مژده‌ور ** بر دل او زد که رو زحمت ببر

چون به خویش آمد ز غیبت آن جوان ** می‌نگنجید از فرح اندر جهان

زهره‌ی او بر دریدی از قلق ** گر نبودی رفق و حفظ و لطف حق

یک فرح آن کز پس شصد حجاب ** گوش او بشنید از حضرت جواب

از حجب چون حس سمعش در گذشت ** شد سرافراز و ز گردون بر گذشت 1920

که بود کان حس چشمش ز اعتبار ** زان حجاب غیب هم یابد گذار

چون گذاره شد حواسش از حجاب ** پس پیاپی گرددش دید و خطاب

جانب دکان وراق آمد او ** دست می‌برد او به مشقش سو به سو

پیش چشمش آمد آن مکتوب زود ** با علاماتی که هاتف گفته بود

در بغل زد گفت خواجه خیر باد ** این زمان وا می‌رسم ای اوستاد 1925

رفت کنج خلوتی و آن را بخواند ** وز تحیر واله و حیران بماند

که بدین سان گنج‌نامه‌ی بی‌بها ** چون فتاده ماند اندر مشقها

باز اندر خاطرش این فکر جست ** کز پی هر چیز یزدان حافظست

کی گذارد حافظ اندر اکتناف ** که کسی چیزی رباید از گزاف

گر بیابان پر شود زر و نقود ** بی رضای حق جوی نتوان ربود 1930

ور بخوانی صد صحف بی سکته‌ای ** بی قدر یادت نماند نکته‌ای

ور کنی خدمت نخوانی یک کتاب ** علمهای نادره یابی ز جیب

شد ز جیب آن کف موسی ضو فشان ** کان فزون آمد ز ماه آسمان

کانک می‌جستی ز چرخ با نهیب ** سر بر آوردستت ای موسی ز جیب

تا بدانی که آسمانهای سمی ** هست عکس مدرکات آدمی 1935

نی که اول دست برد آن مجید ** از دو عالم پیشتر عقل آفرید

این سخن پیدا و پنهانست بس ** که نباشد محرم عنقا مگس

باز سوی قصه باز آ ای پسر ** قصه‌ی گنج و فقیر آور به سر

تمامی قصه‌ی آن فقیر و نشان جای آن گنج

اندر آن رقعه نبشته بود این ** که برون شهر گنجی دان دفین