جیفة اللیلست و بطال النهار ** هر که او شد غره‌ی این طبل‌خوار

هشته‌اند این قوم صد علم و کمال ** مکر و تزویری گرفته کینست حال

آل موسی کو دریغا تاکنون ** عابدان عجل را ریزند خون

شرع و تقوی را فکنده سوی پشت ** کو عمر کو امر معروفی درشت 2065

کین اباحت زین جماعت فاش شد ** رخصت هر مفسد قلاش شد

کو ره پیغامبری و اصحاب او ** کو نماز و سبحه و آداب او

جواب گفتن مرید و زجر کردن مرید آن طعانه را از کفر و بیهوده گفتن

بانگ زد بر وی جوان و گفت بس ** روز روشن از کجا آمد عسس

نور مردان مشرق و مغرب گرفت ** اسمانها سجده کردند از شگفت

آفتاب حق بر آمد از حمل ** زیر چادر رفت خورشید از خجل 2070

ترهات چون تو ابلیسی مرا ** کی بگرداند ز خاک این سرا

من به بادی نامدم هم‌چون سحاب ** تا بگردی باز گردم زین جناب

عجل با آن نور شد قبله‌ی کرم ** قبله بی آن نور شد کفر و صنم

هست اباحت کز هوای آمد ضلال ** هست اباحت کز خدا آمد کمال

کفر ایمان گشت و دیو اسلام یافت ** آن طرف کان نور بی‌اندازه تافت 2075

مظهر عزست و محبوب به حق ** از همه کروبیان برده سبق

سجده آدم را بیان سبق اوست ** سجده آرد مغز را پیوست پوست

شمع حق را پف کنی تو ای عجوز ** هم تو سوزی هم سرت ای گنده‌پوز

کی شود دریا ز پوز سگ نجس ** کی شود خورشید از پف منطمس

حکم بر ظاهر اگر هم می‌کنی ** چیست ظاهرتر بگو زین روشنی 2080

جمله ظاهرها به پیش این ظهور ** باشد اندر غایت نقص و قصور

هر که بر شمع خدا آرد پف او ** شمع کی میرد بسوزد پوز او

چون تو خفاشان بسی بینند خواب ** کین جهان ماند یتیم از آفتاب

موجهای تیز دریاهای روح ** هست صد چندان که بد طوفان نوح

لیک اندر چشم کنعان موی رست ** نوح و کشتی را بهشت و کوه جست 2085

کوه و کنعان را فرو برد آن زمان ** نیم موجی تا به قعر امتهان