مظهر عزست و محبوب به حق ** از همه کروبیان برده سبق

سجده آدم را بیان سبق اوست ** سجده آرد مغز را پیوست پوست

شمع حق را پف کنی تو ای عجوز ** هم تو سوزی هم سرت ای گنده‌پوز

کی شود دریا ز پوز سگ نجس ** کی شود خورشید از پف منطمس

حکم بر ظاهر اگر هم می‌کنی ** چیست ظاهرتر بگو زین روشنی 2080

جمله ظاهرها به پیش این ظهور ** باشد اندر غایت نقص و قصور

هر که بر شمع خدا آرد پف او ** شمع کی میرد بسوزد پوز او

چون تو خفاشان بسی بینند خواب ** کین جهان ماند یتیم از آفتاب

موجهای تیز دریاهای روح ** هست صد چندان که بد طوفان نوح

لیک اندر چشم کنعان موی رست ** نوح و کشتی را بهشت و کوه جست 2085

کوه و کنعان را فرو برد آن زمان ** نیم موجی تا به قعر امتهان

مه فشاند نور و سگ وع وع کند ** سگ ز نور ماه کی مرتع کند

شب روان و همرهان مه بتگ ** ترک رفتن کی کنند از بانگ سگ

جزو سوی کل دوان مانند تیر ** کی کند وقف از پی هر گنده‌پیر

جان شرع و جان تقوی عارفست ** معرفت محصول زهد سالفست 2090

زهد اندر کاشتن کوشیدنست ** معرفت آن کشت را روییدنست

پس چو تن باشد جهاد و اعتقاد ** جان این کشتن نباتست و حصاد

امر معروف او و هم معروف اوست ** کاشف اسرار و هم مکشوف اوست

شاه امروزینه و فردای ماست ** پوست بنده‌ی مغز نغزش دایماست

چون انا الحق گفت شیخ و پیش برد ** پس گلوی جمله کوران را فشرد 2095

چون انای بنده لا شد از وجود ** پس چه ماند تو بیندیش ای جحود

گر ترا چشمیست بگشا در نگر ** بعد لا آخر چه می‌ماند دگر

ای بریده آن لب و حلق و دهان ** که کند تف سوی مه یا آسمان

تف برویش باز گردد بی شکی ** تف سوی گردون نیابد مسلکی

تا قیامت تف برو بارد ز رب ** هم‌چو تبت بر روان بولهب 2100