دادمی آن نوح را از تو خلاص ** تا مشرف گشتمی من در قصاص

لیک با خانه‌ی شهنشاه زمن ** این چنین گستاخیی ناید ز من

رو دعا کن که سگ این موطنی ** ورنه اکنون کردمی من کردنی

واگشتن مرید از وثاق شیخ و پرسیدن از مردم و نشان دادن ایشان کی شیخ به فلان بیشه رفته است

بعد از آن پرسان شد او از هر کسی ** شیخ را می‌جست از هر سو بسی 2115

پس کسی گفتش که آن قطب دیار ** رفت تا هیزم کشد از کوهسار

آن مرید ذوالفقاراندیش تفت ** در هوای شیخ سوی بیشه رفت

دیو می‌آورد پیش هوش مرد ** وسوسه تا خفیه گردد مه ز گرد

کین چنین زن را چرا این شیخ دین ** دارد اندر خانه یار و همنشین

ضد را با ضد ایناس از کجا ** با امام‌الناس نسناس از کجا 2120

باز او لاحول می‌کرد آتشین ** که اعتراض من برو کفرست و کین

من کی باشم با تصرفهای حق ** که بر آرد نفس من اشکال و دق

باز نفسش حمله می‌آورد زود ** زین تعرف در دلش چون کاه دود

که چه نسبت دیو را با جبرئیل ** که بود با او به صحبت هم مقیل

چون تواند ساخت با آزر خلیل ** چون تواند ساخت با ره‌زن دلیل 2125

یافتن مرید مراد را و ملاقات او با شیخ نزدیک آن بیشه

اندرین بود او که شیخ نامدار ** زود پیش افتاد بر شیری سوار

شیر غران هیزمش را می‌کشید ** بر سر هیزم نشسته آن سعید

تازیانه‌ش مار نر بود از شرف ** مار را بگرفته چون خرزن به کف

تو یقین می‌دان که هر شیخی که هست ** هم سواری می‌کند بر شیر مست

گرچه آن محسوس و این محسوس نیست ** لیک آن بر چشم جان ملبوس نیست 2130

صد هزاران شیر زیر را نشان ** پیش دیده‌ی غیب‌دان هیزم‌کشان

لیک یک یک را خدا محسوس کرد ** تا که بیند نیز او که نیست مرد

دیدش از دور و بخندید آن خدیو ** گفت آن را مشنو ای مفتون دیو

از ضمیر او بدانست آن جلیل ** هم ز نور دل بلی نعم الدلیل

خواند بر وی یک به یک آن ذوفنون ** آنچ در ره رفت بر وی تا کنون 2135

بعد از آن در مشکل انکار زن ** بر گشاد آن خوش‌سراینده دهن