آب دریا را حکم سازید حق ** تا که ماند کی برد زین دو سبق

هم‌چنان تا دور و طور مصطفی ** با ابوجهل آن سپهدار جفا 2165

هم نکر سازید از بهر ثمود ** صیحه‌ای که جانشان را در ربود

هم نکر سازید بهر قوم عاد ** زود خیزی تیزرو یعنی که باد

هم نکر سازید بر قارون ز کین ** در حلیمی این زمین پوشید کین

تا حلیمی زمین شد جمله قهر ** برد قارون را و گنجش را به قعر

لقمه‌ای را که ستون این تنست ** دفع تیغ جوع نان چون جوشنست 2170

چونک حق قهری نهد در نان تو ** چون خناق آن نان بگیرد در گلو

این لباسی که ز سرما شد مجیر ** حق دهد او را مزاج زمهریر

تا شود بر تنت این جبه‌ی شگرف ** سرد هم‌چون یخ گزنده هم‌چو برف

تا گریزی از وشق هم از حریر ** زو پناه آری به سوی زمهریر

تو دو قله نیستی یک قله‌ای ** غافل از قصه‌ی عذاب ظله‌ای 2175

امر حق آمد به شهرستان و ده ** خانه و دیوار را سایه مده

مانع باران مباش و آفتاب ** تا بدان مرسل شدند امت شتاب

که بمردیم اغلب ای مهتر امان ** باقیش از دفتر تفسیر خوان

چون عصا را مار کرد آن چست‌دست ** گر ترا عقلیست آن نکته بس است

تو نظر داری ولیک امعانش نیست ** چشمه‌ی افسرده است و کرده ایست 2180

زین همی گوید نگارنده‌ی فکر ** که بکن ای بنده امعان نظر

آن نمی‌خواهد که آهن کوب سرد ** لیک ای پولاد بر داود گرد

تن بمردت سوی اسرافیل ران ** دل فسردت رو به خورشید روان

در خیال از بس که گشتی مکتسی ** نک بسوفسطایی بدظن رسی

او خود از لب خرد معزول بود ** شد ز حس محروم و معزول از وجود 2185

هین سخن‌خا نوبت لب‌خایی است ** گر بگویی خلق را رسوایی است

چیست امعان چشمه را کردن روان ** چون ز تن جان رست گویندش روان

آن حکیمی را که جان از بند تن ** باز رست و شد روان اندر چمن