قصدشان آن کان مسلمان غم خورد ** شب برو در بی‌نوایی بگذرد

بود مغلوب او به تسلیم و رضا ** گفت سمعا طاعة اصحابنا 2415

پس بخفتند آن شب و برخاستند ** بامدادان خویش را آراستند

روی شستند و دهان و هر یکی ** داشت اندر ورد راه و مسلکی

یک زمانی هر کسی آورد رو ** سوی ورد خویش از حق فضل‌جو

مومن و ترسا جهود و گبر و مغ ** جمله را رو سوی آن سلطان الغ

بلک سنگ و خاک و کوه و آب را ** هست واگشت نهانی با خدا 2420

این سخن پایان ندارد هر سه یار ** رو به هم کردند آن دم یاروار

آن یکی گفتا که هر یک خواب خویش ** آنچ دید او دوش گو آور به پیش

هرکه خوابش بهتر این را او خورد ** قسم هر مفضول را افضل برد

آنک اندر عقل بالاتر رود ** خوردن او خوردن جمله بود

فوق آمد جان پر انوار او ** باقیان را بس بود تیمار او 2425

عاقلان را چون بقا آمد ابد ** پس به معنی این جهان باقی بود

پس جهود آورد آنچ دیده بود ** تا کجا شب روح او گردیده بود

گفت در ره موسی‌ام آمد به پیش ** گربه بیند دنبه اندر خواب خویش

در پی موسی شدم تا کوه طور ** هر سه‌مان گشتیم ناپیدا ز نور

هر سه سایه محو شد زان آفتاب ** بعد از آن زان نور شد یک فتح باب 2430

نور دیگر از دل آن نور رست ** پس ترقی جست آن ثانیش چست

هم من و هم موسی و هم کوه طور ** هر سه گم گشتیم زان اشراق نور

بعد از آن دیدم که که سه شاخ شد ** چونک نور حق درو نفاخ شد

وصف هیبت چون تجلی زد برو ** می‌سکست از هم همی‌شد سو به سو

آن یکی شاخ که آمد سوی یم ** گشت شیرین آب تلخ هم‌چو سم 2435

آن یکی شاخش فرو شد در زمین ** چشمه‌ی دارو برون آمد معین

که شفای جمله رنجوران شد آب ** از همایونی وحی مستطاب

آن یکی شاخ دگر پرید زود ** تا جوار کعبه که عرفات بود