خود هنر آن داد که دید آتش عیان ** نه کپ دل علی النار الدخان

خود هنر آن داد که دید آتش عیان ** نه کپ دل علی النار الدخان 2505

ای دلیلت گنده‌تر پیش لبیب ** در حقیقت از دلیل آن طبیب

چون دلیلت نیست جز این ای پسر ** گوه می‌خور در کمیزی می‌نگر

ای دلیل تو مثال آن عصا ** در کفت دل علی عیب العمی

غلغل و طاق و طرنب و گیر و دار ** که نمی‌بینم مرا معذور دار

منادی کردن سید ملک ترمد کی هر کی در سه یا چهار روز به سمرقند رود به فلان مهم خلعت و اسپ و غلام و کنیزک و چندین زر دهم و شنیدن دلقک خبر این منادی در ده و آمدن به اولاقی نزد شاه کی من باری نتوانم رفتن

سید ترمد که آنجا شاه بود ** مسخره‌ی او دلقک آگاه بود 2510

داشت کاری در سمرقند او مهم ** جست‌الاقی تا شود او مستتم

زد منادی هر که اندر پنج روز ** آردم زانجا خبر بدهم کنوز

دلقک اندر ده بد و آن را شنید ** بر نشست و تا بترمد می‌دوید

مرکبی دو اندر آن ره شد سقط ** از دوانیدن فرس را زان نمط

پس به دیوان در دوید از گرد راه ** وقت ناهنگام ره جست او به شاه 2515

فجفجی در جمله‌ی دیوان فتاد ** شورشی در وهم آن سلطان فتاد

خاص و عام شهر را دل شد ز دست ** تا چه تشویش و بلا حادث شدست

یا عدوی قاهری در قصد ماست ** یا بلایی مهلکی از غیب خاست

که ز ده دلقک به سیران درشت ** چند اسپی تازی اندر راه کشت

جمع گشته بر سرای شاه خلق ** تا چرا آمد چنین اشتاب دلق 2520

از شتاب او و فحش اجتهاد ** غلغل و تشویش در ترمد فتاد

آن یکی دو دست بر زانوزنان ** وآن دگر از وهم واویلی‌کنان

از نفیر و فتنه و خوف نکال ** هر دلی رفته به صد کوی خیال

هر کسی فالی همی‌زد از قیاس ** تا چه آتش اوفتاد اندر پلاس

راه جست و راه دادش شاه زود ** چون زمین بوسید گفتش هی چه بود 2525

هرکه می‌پرسید حالی زان ترش ** دست بر لب می‌نهاد او که خمش

وهم می‌افزود زین فرهنگ او ** جمله در تشویش گشته دنگ او

کرد اشارت دلق که ای شاه کرم ** یک‌دمی بگذار تا من دم زنم

تا که باز آید به من عقلم دمی ** که فتادم در عجایب عالمی