دلقک اندر ده بد و آن را شنید ** بر نشست و تا بترمد می‌دوید

مرکبی دو اندر آن ره شد سقط ** از دوانیدن فرس را زان نمط

پس به دیوان در دوید از گرد راه ** وقت ناهنگام ره جست او به شاه 2515

فجفجی در جمله‌ی دیوان فتاد ** شورشی در وهم آن سلطان فتاد

خاص و عام شهر را دل شد ز دست ** تا چه تشویش و بلا حادث شدست

یا عدوی قاهری در قصد ماست ** یا بلایی مهلکی از غیب خاست

که ز ده دلقک به سیران درشت ** چند اسپی تازی اندر راه کشت

جمع گشته بر سرای شاه خلق ** تا چرا آمد چنین اشتاب دلق 2520

از شتاب او و فحش اجتهاد ** غلغل و تشویش در ترمد فتاد

آن یکی دو دست بر زانوزنان ** وآن دگر از وهم واویلی‌کنان

از نفیر و فتنه و خوف نکال ** هر دلی رفته به صد کوی خیال

هر کسی فالی همی‌زد از قیاس ** تا چه آتش اوفتاد اندر پلاس

راه جست و راه دادش شاه زود ** چون زمین بوسید گفتش هی چه بود 2525

هرکه می‌پرسید حالی زان ترش ** دست بر لب می‌نهاد او که خمش

وهم می‌افزود زین فرهنگ او ** جمله در تشویش گشته دنگ او

کرد اشارت دلق که ای شاه کرم ** یک‌دمی بگذار تا من دم زنم

تا که باز آید به من عقلم دمی ** که فتادم در عجایب عالمی

بعد یک ساعت که شه از وهم و ظن ** تلخ گشتش هم گلو و هم دهن 2530

که ندیده بود دلقک را چنین ** که ازو خوشتر نبودش هم‌نشین

دایما دستان و لاغ افراشتی ** شاه را او شاد و خندان داشتی

آن چنان خندانش کردی در نشست ** که گرفتی شه شکم را با دو دست

که ز زور خنده خوی کردی تنش ** رو در افتادی ز خنده کردنش

باز امروز این چنین زرد و ترش ** دست بر لب می‌زند کای شه خمش 2535

وهم در وهم و خیال اندر خیال ** شاه را تا خود چه آید از نکال

که دل شه با غم و پرهیز بود ** زانک خوارمشاه بس خون‌ریز بود