گفت من در ده شنیدم آنک شاه ** زد منادی بر سر هر شاه‌راه

که کسی خواهم که تازد در سه روز ** تا سمرقند و دهم او را کنوز

من شتابیدم بر تو بهر آن ** تا بگویم که ندارم آن توان

این چنین چستی نیاید از چو من ** باری این اومید را بر من متن

گفت شه لعنت برین زودیت باد ** که دو صد تشویش در شهر اوفتاد 2545

از برای این قدر خام‌ریش ** آتش افکندی درین مرج و حشیش

هم‌چو این خامان با طبل و علم ** که الاقانیم در فقر و عدم

لاف شیخی در جهان انداخته ** خویشتن را بایزیدی ساخته

هم ز خود سالک شده واصل شده ** محفلی واکرده در دعوی‌کده

خانه‌ی داماد پرآشوب و شر ** قوم دختر را نبوده زین خبر 2550

ولوله که کار نیمی راست شد ** شرطهایی که ز سوی ماست شد

خانه‌ها را روفتیم آراستیم ** زین هوس سرمست و خوش برخاستیم

زان طرف آمد یکی پیغام نی ** مرغی آمد این طرف زان بام نی

زین رسالات مزید اندر مزید ** یک جوابی زان حوالیتان رسید

نی ولیکن یار ما زین آگهست ** زانک از دل سوی دل لا بد رهست 2555

پس از آن یاری که اومید شماست ** از جواب نامه ره خالی چراست

صد نشانست از سرار و از جهار ** لیک بس کن پرده زین در بر مدار

باز رو تا قصه‌ی آن دلق گول ** که بلا بر خویش آورد از فضول

پس وزیرش گفت ای حق را ستن ** بشنو از بنده‌ی کمینه یک سخن

دلقک از ده بهر کاری آمدست ** رای او گشت و پشیمانش شدست 2560

ز آب و روغن کهنه را نو می‌کند ** او به مسخرگی برون‌شو می‌کند

غمد را بنمود و پنهان کرد تیغ ** باید افشردن مرورا بی‌دریغ

پسته را یا جوز را تا نشکنی ** نی نماید دل نی بدهد روغنی

مشنو این دفع وی و فرهنگ او ** در نگر در ارتعاش و رنگ او

گفت حق سیماهم فی وجههم ** زانک غمازست سیما و منم 2565